Kam dalë në pension para katër vitesh. Sinqerisht, kurrë nuk e kisha imagjinuar se do të ishte kaq e vështirë. Më në fund, jam mësuar të jetoj normalisht dhe të mos heq dorë nga asgjë.
Fillimisht kërkova para nga fëmijët e mi. Ata më jepnin, por më vonë ndihma e tyre filloi të bjerë shpejt. Më në fund, gjatë gjithë rinisë sime kam punuar për fëmijët. Ndoshta nuk është aq arrogant nga ana ime të pres që të mbështetem nga ata fëmijë në pleqëri.
Por ata mendojnë ndryshe… Vajza ime nuk heq dorë nga asgjë: shpesh rinovon gardërobën e saj dhe shkon në det dy herë në vit me të gjithë familjen. Por nëse kërkon para, ajo të kthen fytyrën.
Një herë kërkova të transferohem te ata, që të mund të merrja një apartament të vogël me qira. Por vajza më tha se tani punojnë nga shtëpia dhe nuk është shumë e përshtatshme që kaq shumë njerëz të jenë në një dhomë të vogël. Djali im jeton jashtë shtetit prej disa vitesh.
Ai mbeti atje pas diplomimit dhe po ia del shumë mirë. Më dërgon para, të cilat sigurisht janë të pamjaftueshme për të jetuar. Një herë bëra diçka që shumë njerëz mund ta dënonin.
Isha te vajza ime dhe kur ajo shkoi të vendosë fëmijët për të fjetur, mora kartën e saj dhe transferova disa mijëra për veten time. Në atë kohë mendova se ajo nuk do ta vërente humbjen. Por vajza ime më telefonoi ditën tjetër dhe më akuzoi për vjedhje.
– “Bija ime, çfarë mund të bëja? Të kërkova para dhe ti nuk më i the. Mjeku më ka përshkruar vitamina dhe unë shpenzova paratë për to. Tani ajo nuk më lejon të hyj në apartamentin e saj. A kam bërë ndonjë gjë të tmerrshme?”
