Të gjitha këto kalonin forcat e mia. Me vështirësi ia dilja me dy fëmijë të vegjël dhe më njoftuan se prisnin edhe një fëmijë të tretë. As që menduan kush do t’i bënte të gjitha këto.
Çfarëdo që të them për nusen time, përsëri nuk do të tradhtoja lenien dhe ngatërresën e saj. Kur ktheu nga spitali, nuk mendoi as të ngrihej për fëmijën që po qante. Të gjitha duhej t’ia shtynin poshtë hundës. Nëse gjyshja mund të ushqente foshnjën, do të më kishte bërë edhe mua ta bëja këtë.
Një herë, nipi im më i madh, pothuajse gjashtë vjeç, kapërdiu diçka në tavolinën e kuzhinës dhe thuajse e hidhte mbi vete kafenë e nxehtë. Po ndihesha keq që nga mëngjesi, presioni im ishte i ulët, bëra një kafe dhe mendova se do të ndihesha më mirë. Pothuajse shkoi një tragjedi. E pashë në kohë, por sa frikë kisha marrë, vetëm unë e di.
Nusja ime jetonte jetën ashtu si e donte, ndërkohë që unë kujdesesha për fëmijët e saj. Në rrjetet sociale bënte sikur ishte nëna perfekte dhe e dashur, por nuk mund të kujdesej për djalin e saj.
I thashë se nuk do të shkoja më kurrë për të kujdesur për nipërit e mi, ishte një përgjegjësi shumë e madhe. Por dje djali im më telefonoi dhe më luti për ndihmë. Nusja nuk po ia dilte dhe ata nuk mund të gjenin një kujdestar të fëmijëve në një kohë kaq të shkurtër. Dhe si mund t’ua them jo tani? Si mund të gjej një zgjidhje të mirë nga kjo situatë? Nuk e di… Do doja të ndihmoja sa të mundem, por me një nuse, herët a vonë ndonjë fëmijë do të lëndohej dhe kush do të fajësohej atëherë?
