E humba burrin tim para shtatë vjetësh dhe tani kam 42 vjet. Djali dhe vajza ime kanë krijuar familjet e tyre dhe janë shpërngulur. Pasi ata u larguan, jeta humbi ngjyrat e saj.
Nuk isha mësuar të isha e vetme, asgjë nuk më sillte gëzim. Kështu që, kur një mik më ofroi një punë fitimprurëse në Itali, e pranova.
Vendosa që kjo ishte shansi im për të realizuar një ëndërr të vjetër dhe për të blerë një shtëpi afër plazhit. Kam ëndëruar për këtë që kur isha e vogël. Ideja thjesht shpërtheu, i dha jetë brenda meje. Puna përfshinte të kujdesesha për Robertin, 57 vjeç, një njeri mjaft pasanik.
Dy vjet më parë ai u diagnostikua me një sëmundje shumë të rrezikshme. Duhej të kalonte nëpër disa operacione të komplikuara dhe tani kishte nevojë për rehabilitim për t’u rikthyer në këmbë.
Ai ka tre fëmijë të rritur. Më pritën shumë miqësisht dhe më akomoduan në katin e fundit. Robert dhe unë u kuptuam mirë, jo vetëm në kuptimin e drejtpërdrejtë, por edhe në kuptimin tjetër. Unë flas shumë mirë anglisht. Fillimisht ai ishte shumë i dobët, por për shkak të kujdesit tim të kujdesshëm ai u përmirësua çdo ditë.
Ai ndjehej kaq mirë sa, edhe si burrë, ishte në gjendje të impononte veten dhe të më bënte një fëmijë. Ky ishte një zbulim i pakëndshëm për mua. Herën e parë që më kaloi nëpër mendje ishte të heqja dorë nga ky fëmijë. Do të kem nipër e mbesa shumë shpejt, nuk është një moment i përshtatshëm për të qenë sërish nënë.
Si do të reagojnë fëmijët e mi për këtë? Për më tepër, kisha frikë nga refuzimi i fëmijëve të Robertit. Nëse ata do të vendosnin që kam mbetur shtatzënë qëllimisht për të marrë një pjesë nga pasuria? Nuk ishte aspak e vërtetë. Megjithatë, Robert ishte shumë i lumtur kur mori vesh për shtatzëninë time. Ai ofroi të martohej me mua dhe më premtoi një jetë komode. Nuk e di çfarë të bëj.
