.Fatmirësisht, të paktën djali im dhe gruaja e tij na vizitonin çdo ditë. Gruaja e djalit tim, Svetla, vinte pasdite para punës, më bënte injeksione dhe më ndihmonte të haja drekë.
Djali im Dima vinte në pasdite të vonë me medikamente të reja dhe ushqim. Në fakt, unë dhe burri im kemi tre fëmijë. Vajza më e madhe u martua dhe jeton jo larg, 15 minuta me autobus, por vjen në shtëpinë tonë një herë në muaj për t’u lavdëruar para fqinjëve.
Vajza e dytë lindi ditën tjetër së bashku me djalin tim Dima. Në fakt, këtu, unë dhe burri im ruajmë një sekret të madh. Shkova të lind vajzën time të dytë, dhe një nënë tjetër, fqinja ime, u dorëzua nga foshnja e saj. Ajo kishte një djalë kaq të mirë. Me burri tim vendosëm që t’i japim një jetë të re. Vetëm unë dhe burri im e dimë që Dima nuk është djali ynë biologjik. Askush tjetër në familje nuk e di për të. Dhe kështu ndodhi që Dima ishte ai që u shqetësua më shumë për ne. Në momentet e fundit të jetës së tij, ishte Dima dhe Svetlana që ishin pranë tij.
Pas varrimit, vajzat u zgjuan dhe kujtuan për trashëgiminë, sepse burri im punoi fort dhe ne kursyem para për llogarinë bankare.
Në fillim, vajzat e mia e përmendën trashëgiminë, por unë bëra sikur nuk e kuptoja. Megjithatë, Dima as që fliste për para. Dhe atëherë vajzat u guxuan të më pyesin drejtpërdrejt për trashëgiminë: – “Duhej të pyesje të paktën sa kushtuan medikamentet e babait tonë. Ishin të shtrenjta. Epo, Dima i blinte të gjitha me paratë e tij – u përgjigjën vajzat. – “Po, është e vërtetë.”
Dima dhe gruaja e tij gjithashtu blinin ushqim me paratë e tyre, vinin çdo ditë dhe ishin pranë nesh. Dhe tani pyetni veten, kush duhet të marrë paratë. Vajzat u skuqën dhe u larguan pa thënë asnjë fjalë. Ne dhe burri im tashmë nuk kishim para, por dëshira e tij e fundit ishte që t’i kalonim shtëpinë tonë të madhe Dima-s, dhe këtë e bëra.
