Mykola u kthye nga një udhëtim njëmujor biznesi. Gruaja e tij dhe nëna e tij, e moshuar, e prisnin në apartamentin e tyre me tre dhoma. Disa kohë më parë jetonin në fshat.
Pasi djali u martua, i kërkoi nënës që të shisnin shtëpinë e tyre në fshat dhe të blinin një apartament në qytet për të gjithë. Pas disa javësh këmbënguljeje, nëna pranoi. Olga u transferua tek djali dhe dukej se gjithçka do të ishte mirë.
Nëna e tij gatuante, bëntë kek dhe pastronte kur nuk kishte kohë gruaja. Ata jetonin një jetë të përbashkët dhe nuk njihnin trishtim. “Përshëndetje, zemra ime!” Mykola e puthte gruan dhe e përqafonte fort. “Ku është nëna?” – pyeti burri me shqetësim. “Është në sanatorium! Mos u shqetëso… Por kaluan javë pas jave dhe ende nuk kishte telefonuar nëna e tij. Kjo e shqetësoi edhe më shumë Mykolën.
Për më tepër, gruaja nuk i përgjigjej thirrjeve të tij. “Tha se është në sanatorium, pse nuk e merr telefonin?” – nuk mundi t’i mbajë dot pyetjet që t’i bëntë gruas së tij. “Si kuptoni që nuk e di?” – shpërtheu ajo. “Kishit jetuar bashkë, ku shkoi? Dhe pse janë këtu dokumentet e saj? Çfarë po ndodh?” – “Nuk mund të kujdesesha më për të! Ishte shumë. Kam mjaft punë siç është. I thashë që do të na kishte më mirë pa të. Kurrë nuk e kam parë më!” – tha gruaja. Burri kaloi gjithë mbrëmjen duke kërkuar nënën e tij.
Por ajo nuk ishte askund. Shkoi në çdo vend ku mund të shkonte, telefonoi spitalet, por nuk e gjeti askund. Duke kaluar pranë një parku lokal, ai pa një siluetë të njohur. “Nënë?” Ai vrapoi tek gjyshja që ishte ulur në një bankë. Gruaja u kthye dhe pa që sytë i ishin mbushur me lot. “Çfarë kërkon këtu, çfarë ndodhi? Betohem që nuk dija për asgjë, le të shkojmë në shtëpi!” Ai bleu çaj të ngrohtë dhe biskota për nënën e tij në një pikë karburanti dhe pastaj telefonoi gruan, duke i thënë me një zë të qetë: “Për 20 minuta do të jem në shtëpi. Kaq kohë ke për të mbledhur gjërat dhe për të ikur!”
