Me babanë i dhamë vajzës apartamentin për 25-vjetorin e saj. Sigurisht, është një apartament me një dhomë, por është apartamenti i saj fillestar, ajo do ta ketë gjithmonë nevojë për të. Ajo ka jetuar në të kur ka studiuar, pastaj ka filluar punë dhe gjithashtu ka jetuar aty.
Jetë e pavarur dhe e rritur, siç thuhet. Pastaj vajza ime u martua. U largua të jetonte me bashkëshortin e saj. Nuk donte që kjo dhuratë të shkojë kot. Vendosi të më kërkojë nëse mund ta jepte apartamentin e dhuruar me qira. Nuk kam kundërshtuar, sidomos pasi tashmë ishte apartamenti i saj; u dakordova.
Gjeti një çift të mirë. Gruaja është kontabiliste, burri është specialist i IT. Duket se ishin njerëz të mirë dhe inteligjentë. E vetmja gjë që më shqetësoi ishte se kishin një mace. Por qiramarrësit më siguruan që macja ishte e vjetër, kështu që nuk duhet të shqetësohem, është mësuar të përdorë tualetin.
Ata jetuan në apartament për gjashtë muaj. Vajza ime nganjëherë telefononte fqinjën për të parë nëse ishte gjithçka qetë dhe paqësore. As fqinjët, as vajza ime nuk ankoheshin. Paratë vinin në kohë, madje edhe para kohe. Dhe ndodhi që ata shkuan në pushime, por paguanin faturat. “Njerëz të mirë,” i quajti vajza ime.
Përgjithësisht nuk kishte probleme me qiramarrësit, por zemra më thoshte që diçka nuk ishte në rregull. E ndjeva se diçka nuk ishte në rregull me apartamentin. I kërkova vajzës të shkojë dhe të shikojë në çfarë gjendje ishte shtëpia jonë. Por ajo refuzoi; më tha: “Mami, aty është gjithçka në rregull, fqinjët nuk ankohen.” Prandaj, unë gjeva një justifikim për të shkuar në apartament.
Diten para se të shkoja, i paralajmërova qiramarrësit. Ikja nga aty më bëri të lotoj. Nuk ishte një apartament, por një stallë e Augiasit. Shtëpia kishte erë cigareje dhe mish macash. Divani ishte i ri – tërësisht i shqyer, parketi ishte i gërvishtur, soba ishte e mbuluar me yndyrë, po ashtu edhe thithësja e ajrit. Mendoj se ata ishin përgatitur për ardhjen time.
Unë filma gjithçka dhe ia tregova vajzës. Ajo ngriti duar dhe tha: – “Mami, tani është vonë. Le të jetojnë atje deri sa të largohen, pastaj do të flasim. Por tani nuk kam kohë të kërkoj të tjerë që do të paguajnë po aq. Nuk e di çfarë të bëj. Ata e shkatërruan dhuratën time, ato djallëzit.”
