Familja ime nuk më mbështet, më qeshin pas shpine, thonë se jam e çmendur, por është kështu. Të gjithë marrin fëmijë nga shtëpitë e fëmijëve, por unë vendosa të marr gjyshen e dikujt nga shtëpia e pleqve.
Asnjë nga miqtë e mi ose fqinjët nuk e duartrokiti vendimin tim. Të gjithë më tregojnë me gishta dhe thonë: “Po jam i sigurt se kam bërë gjënë e duhur. Ky është jetën ime dhe unë duhet të vendos siç është më e mira për mua.” Megjithatë, është trishtueshëm që të afërmit e mi filluan të më trajtojnë ndryshe, sikur të doja para ose ndihmë nga ata. Nuk kërkoj asgjë nga askush.
Kemi jetuar bashkë: unë, dy vajzat e mia dhe nëna ime. Fatkeqësisht, tetë muaj më parë vdiq nëna ime, të cilën e donim shumë të gjithë, dhe tani mbetëm vetëm ne tre. Gjatë këtyre muajve, unë dhe vajzat e mia kuptuam se kemi ende shumë energji dhe kohë që mund t’ia kushtojmë dikujt tjetër.
Kam pasur një mik të ngushtë nga shkolla e mesme, i cili në moshën tridhjetë vjeçare, në vend që të ndërtonte një familje dhe karrierë, thjesht shkatërroi jetën e tij. Më e trishtueshmja në këtë histori është se ai jetoi si të donte pensionin e nënës së tij dhe kur ajo ndaloi t’ia jepte, thjesht e dërgoi në shtëpinë e pleqve, edhe pse dikur, me një mrekulli, i kishte gjetur një apartament dhe i shpenzoi paratë në kanale. Pasi jetoi për disa vjet rehat, nuk kursente asgjë dhe pastaj paratë mbaruan, dhe ai nuk kujtoi fare për nënën e tij, ajo ishte e padurueshme për të, nuk dinte as nëse ajo ende jetonte.
E njohja tetën Raya që nga fëmijëria, ashtu si ajo më njohu mua. Një herë në muaj, ne e vizitonim atë me vajzat e mia dhe i sillnim çdo lloj gjëje të shijshme. Teta Raya e shihte këtë si një gëzim të madh, sepse askush tjetër nuk e vizitonte. Vajzat e mia reaguan shumë pozitivisht ndaj idesë time dhe më e vogla, Svetlana, e cila tani është pesë vjeç, thirri me gëzim: “Hurra, do të kemi përsëri një gjyshe!” Por nuk mund ta imagjinoni si reagoi teta Raya ndaj idesë sime!
Ajo qau nga gëzimi për kaq gjatë, saqë duhet ta qetësoja. Tani kanë kaluar pothuajse dy muaj që jetojmë bashkë me gjyshen Raya, dhe e gjithë familja jonë e do dhe ajo na do ne. Por nuk mund të kuptojmë se si është e mundur që gjyshja jonë, e cila është në vitin e tetë të jetës, ka kaq shumë energji.
Ajo ngrihet çdo ditë në orën 6 të mëngjesit dhe na zgjon me aromën e petave ose pancakes të sapo pjekura. Ajo bën të gjitha punët e shtëpisë, edhe pse unë nuk i kërkoj asgjë; ajo la enët dhe gatuan ushqime të shkëlqyera për ne. Ajo më jep të gjithë pensionin e saj që të mund të blej ushqim dhe të paguaj faturat për shërbimet, sepse nuk mund të shkojë në dyqan, është shumë e vështirë për të. Dhe të afërmit e mi më kanë ndaluar të më vizitojnë. Duket se të gjithë më kanë braktisur, dhe megjithatë nuk kam bërë asgjë të keqe.
