„Lusinda është shoqja ime e besueshme. Jetonim në apartamente ngjitur me njëra-tjetrën, për shumë vite i ndanim sekretet tona dhe ndihmonim njëra-tjetrën me punët e shtëpisë. Të dyja mbetëm vetëm pas vdekjes së bashkëshortëve tanë.
Kohët e fundit, Mareku e çoi Lusindën në shtëpinë e pleqve. Ajo e kishte dyshuar prej kohësh që djali i saj mund të kishte një plan të tillë. Prandaj, ajo u përgatit mirë dhe i bëri një surprizë të bukur.“
Djali e çoi Lusindën në shtëpinë e pleqve
Me Lusindën kemi ndarë brengat dhe gëzimet për shumë vjet. Ishim fqinjë, dhe kur bashkëshortët tanë vdiqën, u bëmë edhe më shoqe të mira. Ishte fat që nuk mbetëm krejtësisht vetëm dhe mund të mbështeteshim te njëra-tjetra. Filluam të përgatisnim darka së bashku, ishte më e lira dhe gjithmonë më pak punë.
Lusinda ka një djalë, i cili nuk interesohej shumë për të. Vazhdimisht përmendte që në fund duhej të shkonte në shtëpinë e pleqve dhe atëherë nuk do t’i duhej të kujdesej për të dhe të merrte ushqime herë pas here. Kjo i përshtatej atij. Një ditë, ai e mbajti premtimin e tij dhe më në fund i siguroi një vend në shtëpinë e pleqve. E çoi atje, pa hezituar.“
