U martova në moshën 18 vjeçare, kur unë dhe burri im morëm vesh se do të bëhesha nënë. Nënë e burrit u tregua një grua e shkëlqyer dhe më priti si bijën e saj të vërtetë. Duket se gjithçka ishte perfekte për ne, por një herë ndodhi një fatkeqësi: burri im kishte një aksident dhe ai nuk e mbijetoi. Gjatë ditëve dhe muajve më të vështirë, ne qëndruam pranë njëra-tjetrës, nënë e burrit dhe unë. Kaluan 10 vjet pas atij ngjarje, dhe unë takova Andrin. Nënë e burrit menjëherë më tha se Andri ishte një njeri i shkëlqyer dhe se nuk kisha të drejtë ta humbisja mundësinë për të ndërtuar një të ardhme të lumtur me të.
Ne bëmë dasmën, por nënë e burrit unë kurrë nuk e harrova. Përsëri, me djalin, vizitonim shpesh gjyshen: ajo e përqafonte nipin aq fort sa unë nuk mund të ndaloja së qarri. Një herë mora telefonin për t’i telefonuar nënës së burrit: doja ta ftoja për fundjavë tek unë. Por ajo nuk e mori telefonin. Provova 10 herë, ajo nuk e mori, kështu që shkova ta kontrolloja – ndoshta kishte ndodhur diçka. Dhe ndodhi vërtetë. Afër hyrjes takova fqinjën, e cila më tha se nënë e burrit kishte shkuar në spital vonë natën. Unë vrapova në adresën që më tha.
Hopa në spital, ngjita në katin e duhur dhe pashë nënën e burrit që ishte ulur në dysheme dhe po qante. Doli që vajza e saj ishte shtruar në spital. Tani po e operonin, kështu që ajo ishte në atë gjendje. -Katja, vallë do ta humbas dhe fëmijën tim të dytë? – Ajo më përqafoi dhe filloi të qante… Nuk kam parë kurrë aq shumë dhimbje në sytë e një njeriu. Për fat të mirë, gjithçka kaloi mirë. Operacioni ishte i suksesshëm dhe vajza e saj u lirua nga spitali shumë shpejt. Por unë ende nuk mund ta harroj atë moment kur nënë e burrit më përqafoi dhe po qante, derisa po operonin vajzën e saj. Si ka mundësi që një njeri ka aq shumë dashuri të nënës…
