Anton e donte Oksanën më shumë se gjithçka në botë. Djali kishte gjithçka. Një apartament me dy dhoma, një makinë të tijën, një punë të mirë në kompaninë e babait të tij. Çfarë tjetër i duhej për të krijuar një familje? Duhej që prindërit ta pranonin nusen, por ata refuzuan kategorikisht. Babai kishte planet e tij për martesën e djalit, ndërsa nëna shprehu “fii” në lidhje me faktin që nëna e Oksanës ishte një pensioniste…
Në disa fjalë, Anton u grind me prindërit, e braktisi kompaninë e babait të tij, filloi të punonte në fabrikë dhe, natyrisht, u martua me të dashurën e tij. Dasma nuk ishte diçka e madhe. Ata vetëm u regjistruan në regjistër, u ulën tre veta në kafene dhe kjo ishte gjithçka. Më pas shkëmbyen dy apartamente me dy dhoma për një katër dhomash dhe filluan të jetonin tre veta, me nënën e gruas. Inna Pavlovna ishte një grua e mirë dhe e mençur. Gatuan ushqime për fëmijët, kujdesej për pastërtinë në apartament, nuk ndërhynte në jetën e tyre personale. Ndërsa ndonjëherë i qortonin ata kur nuk kujdeseshin për shëndetin e tyre.
Kaluar dy vjet. – Anton, sonte kemi një darkë solemne. Mos u vono! – i telefonoi Oksana burrit të saj. – Po, po e mbaj mend… Sonte është përvjetori i dasmës sonë, – iu përgjigj burri. – Jo vetëm kaq, – tha Oksana misteriozisht… Anton hyri në apartament madje më herët se sa koha e caktuar. – Nuk e duruam! A je shtatzënë? – iu hodh ai tek Oksana. – Po! – Fëmijët, vetëm mos flisni për këtë që Oksana është shtatzënë me të huaj. Vetëm me njerëzit më të afërt, – tha nena e gruas, Inna Pavlovna. – Pse? – pyeti Anton i habitur. – Nuk e di. Ndoshta është një besim popullor ose zakon. Por, duhet ta mbajmë këtë rregull, – iu përgjigj nena e gruas. “Vetëm me ata që janë më të afërt. Kush mund të jetë më afër se prindërit? Por unë kam pasur grindje me ta. Por, do të ishte e gabuar nëse ata do ta merrnin vesh për nipin nga të tjerët,” mendoi Anton.
Të nesërmen, kur shkoi në punë, ai e thirri për herë të parë nënën e tij. – Bir, çfarë ndodhi?! – u përgjigj ajo me frikë në telefon. – Përshëndetje, nënë. Gjithçka është në rregull. Pse po qan, të thirra për t’u bëre të qeshësh, e ti po qan, – tha Anton. – Sidoqoftë, përgatitu, ti dhe babai yt, së shpejti do të bëheni gjysh e gjyshe. Eh, nënë, mjaft më qaj. – E kjo është nga gëzimi. Nuk të kam dëgjuar për dy vjet, dhe tani më japin një lajm kaq të bukur. Më ka munguar shumë. Dhe babai yt është i trishtuar. – Nënë, më fal. Ishte e vështirë të ndahem nga ju. – Dhe ti na fal, bir. E di çfarë, ejani në shtëpinë tonë të shtunën. Dhe pyet nënën e gruas. – Po çfarë do të thotë babai? – Do të gëzohet. E garantoj…
