Para disa ditësh, Marushia mbushi 13 vjeç.
Por ajo mbeti e vetme. Asnjë nga fqinjët nuk donte të priste një vajzë që tashmë ishte mjaft e madhe. Të gjithë tundën kokën, ndjenë keqardhje për vajzën, i dhanë çokollata, por nuk donin ta pranonin. Motra e mamasë, tezja Marina, tha se kishte dy pasardhës dhe nuk mund ta përballonte një të tretë. Dhe gjyshja e saj, Ljuba, të cilën e vizitonte me prindërit e saj dhe gjithmonë ndihmonte me çfarë mundte, gjithashtu nuk donte ta priste vajzën. Nuk e shpjegoi arsyen pse. Vëllai i babait jetonte në veri dhe mund të mos kishte ditur që vëllai i tij kishte vdekur. Marushia u dërgua në jetimore.
Në dhomën me të ishin tre vajza, dy në të njëjtën moshë me të dhe një vajzë dy vjet më e madhe se ajo, por i thanë se vajza më e madhe do të transferohej shumë shpejt në një dhomë tjetër. Miqësitë e reja e morën Marushinë për t’i treguar ku ishte salla e ngrënies, ku ishte salloni, ku ishte biblioteka. Nuk pyetën ku ishin prindërit e saj dhe kjo ishte në rregull sepse Marushia nuk ishte gati të përgjigjej në këtë pyetje. Çdo herë, goja e saj ngushtohej në mënyrë të fshehtë, zëri i saj fillonte të dridhej dhe lotët rridhnin nga sytë e saj.
Pak më vonë erdhi mësuesja, Inna Ivanovna, dhe e çoi vajzën në sallën e ngrënies, sepse drekën e kishin kaluar tashmë dhe ajo kishte uri. Kaloi një muaj, Marushia u mësua me rutinën në azil, madje filloi ta pëlqente dhe disa herë i lejohej të shkonte e të shëtiste vetëm në qytet. Në mbrëmje, Marushia filloi të flinte dhe pothuajse ndaloi së qari në jastëkun e saj për mamanë dhe babanë. Një ditë, vajzat më të mëdha filluan ta tallnin.
– Prindërit tuaj ju braktisën sepse jeni të shëmtuar, ha, ha, ha! “Kjo nuk është e vërtetë”, tha Marushia, “ata vdiqën.” “Ikën larg teje që të mos të shihnin,” qeshën vajzat. “Jo, ata vdiqën, përplasën makinën,” bërtiti Marushia. Pastaj ajo filloi të qante edhe më fort dhe papritmas u err. Marushia u zgjua në dhomën e saj në shtrat dhe pranë saj ishte infermierja dhe një nga bashkëjetueset e saj. A të dhemb? pyeti infermierja. “Më vlon,” pëshpëriti Marushia, “Kjo nuk është një surprizë, ke rënë fort në kokë kur u përlave,” i tha ajo duke e puthur butësisht në kokë. “Po e mbaj mend që qaja,” tha vajza. “Qëndro shtrirë, mos u ngrit sepse mund të keqësohet,” i tha infermierja dhe doli.
Më vonë, atë mbrëmje, të njëjtat vajza erdhën në dhomën e Marushisë duke e tallur. “Na fal, bëheshim shaka, nuk e besonim se do të ishe kështu,” tha njëra prej tyre me mëkate. “Nuk ka gjë,” pëshpëriti Marushia. “Si të quajnë?” e pyeti një vajzë tjetër. “Marushia.” “Do të na falësh?” tha vajza e parë. “Në të vërtetë nuk donim të të lëndonim kaq shumë, nuk e dinim për prindërit e tu, thjesht po talleshim,” tha ajo. “Ju fal,” u përgjigj Marushia.
Tri ditë më vonë, Marushia ndjeu më mirë dhe i lejuan të ngrihej nga shtrati. Ajo shkoi menjëherë në bibliotekë për të lexuar një libër. Po ashtu, vajza hyri dhe kërkoi falje. “Përshëndetje, kam një surprizë për ty,” tha ajo. “Çfarë është?” pyeti Marushia. “Pashë në dosjen tënde personale që ke një xhaxha dhe adresën e tij. Vajzat dhe unë i shkruam një letër dhe ai më tha që nuk dinte për tragjedinë e vëllait të tij dhe se do të vinte të të merrte nga spitali sa më shpejt të ishte e mundur.” “Është e vërtetë?”
