Babai im e braktisi familjen kur isha shumë e vogël. Më rritën gjyshja ime dhe nëna ime. Nuk e mbaj mend babain tim, prej tij kam marrë vetëm mbiemrin dhe emrin e babait. Po, edhe një fotografi në albumin familjar.
Që nga fëmijëria, kam dëgjuar vetëm se askush nuk do një grua me fëmijë. Ajo nuk ka mundësi të jetë e lumtur. Nëna ime jetonte vetëm. Gjyshja ime vazhdimisht e jepte si shembull. Nuk kam jetuar me babain tim dhe në shtëpi nuk kishte burra. Prandaj nuk e dija nëse më mungonte diçka, apo jo! Ndërkohë, mes miqve kishte fëmijë, të cilët i shikoja dhe mendoja se është më mirë të mos kesh baba, sesa të kesh një të tillë. Por unë isha rritur në një mënyrë krejt tjetër. Për gjyshën dhe nënën time, burri ishte diçka si një “bik shenjë”. Ai mund të bëjë gjithçka, të pijë, të dalë, të mos kthehet në shtëpi natën, ndërsa gruaja duhet të mbajë këpucët e tij me dhëmbë.
Gruaja duhet të jetë e lumtur vetëm me mendimin se ka një burrë pranë. Gjyshja ime vazhdimisht më trembte dhe më thoshte: “Gruaja pa burrë është si një çajnik pa dorezë. Askush nuk e do. Ne jemi krijuar për familjen. Ja, nëna jote, a është e lumtur? Kujt i duhet ajo me pesha shtesë?” Nga “shtesë” kuptohej unë. Po përpiqeshin të më futnin një mënyrë mendimi skllavërie. Pjesërisht, edhe unë mendoja kështu.
Kur djaloshi im më kërkoi të martohem me të në moshën 20 vjeçare, u pajtova menjëherë. Nëna ime dhe gjyshja ime ishin të lumtura. Tre vjet më vonë e lashë me fëmijën tim. Jeta jonë familjare nuk funksionoi. Nëna ime dhe gjyshja ime më bindën të kthehem, të kërkoj falje. Më frikësuan sa e vështirë do të ishte me një fëmijë. Jeta familjare ishte e mërzitshme dhe vendosa ta ndërtojmë jetën tonë pa burrin. Përfundova universitetin, të cilin e braktisa pas lindjes së fëmijës.
