Në atë ditë, gruaja më në fund e kuptoi se duhej ta lëshonte burrin e saj. Ajo nuk e shqetësoi se askush nuk do ta mbështeste. Miqtë dhe njohurit mendonin se familja e tyre ishte e përkryer – një burrë i punësuar, tre fëmijë që tashmë studionin në universitete, një shtëpi e madhe.
Si mund ta linte Ana kaq thjesht gjithçka atë? Dhe pse duhet ta bënte atë? Kur po paketonte sendet, burri i saj ishte në punë. Ajo iu tregoi fëmijëve të saj, por ata ishin të tronditur dhe nuk e mbështetën. Gruaja më në fund e ndjeu veten të lirë dhe e dinte se e priste lumturia. Një mbrëmje, para se të merrte këtë vendim, ajo takoi shoqen e saj të vjetër në një dyqan.
Ato gjithmonë kishin qenë së bashku që nga gjimnazi, por kur Sasha kishte mbushur 18 vjeç, ajo u transferua dhe humbën kontaktin. Pas kaq shumë vitesh ndarjeje, ato nuk mundën të thonin asnjë fjalë. Thjesht u shikuan dhe qeshën me njëra-tjetrën. Ky ishte një takim i fatit. Ata qëndruan për një kohë të gjatë në karrige dhe biseduan për gjithçka që kishte ndodhur në jetët e tyre.
Atëherë Ana kuptoi se nuk donte më të jetonte me burrin e saj. Ajo ishte si një rob për të – mbante, shërbente, nuk kujdesej për veten. Dhe fëmijët e saj e kërkonin vetëm kur u duhej diçka. Ajo nuk e kishte ndjerë veten kaq të lumtur siç u ndje gjatë bisedës me Sashën.
Biseda e thjeshtë i hapi sytë për jetën e saj të tanishme. I tregoi Sashës sa e pasigur ishte. Ana ishte lodhur nga ky lloj jete. Dhe shpejt gjeti një zgjidhje – të transferohej me të në një qytet tjetër. Atje ai kishte një apartament, një punë të mirë dhe mund t’i gjente një punë me kohë të pjesshme, që të mos ndjehej e mërzitur në shtëpi.
Gruaja ishte e dyzuar: si do të ishte të lëshonte gjithë jetën e saj për diçka të panjohur? Por më pas ajo kujtoi sa të dashuruar kishin qenë me Sashën, si ai kujdesej për të dhe i kishte premtuar se do ta martohej me të. Por sëmundja e nënës së tij e ndryshoi gjithçka dhe ai duhej të shkonte të punonte. Kur mblodhi sendet dhe u largua nga shtëpia, burri i saj e kërkoi atë mbrëmjen e po ashtu për t’i thënë pse nuk kishte gatuar darkë.
Por ajo thjesht qeshi dhe e mbylli telefonin. Si të ishte përsëri 20 vjeçe. Sasha kujdesej për të, i ndalonte të ngrihej herët, vetëm për të, në orën tetë. Çdo mëngjes ai e bënte vetë kafen dhe sanduiçët dhe bisedonte me të gjatë mëngjesit. Ata hanin së bashku. Disa herë Ana donte ta befasonte dashnorin e saj dhe shpikte disa ushqime të pazakonta. Ai gjithmonë e lavdëronte dhe thoshte se duhej të punonte në një kuzhinë profesionale. Në shtëpi, kurrë nuk dëgjonte që ushqimi ishte i shijshëm, madje edhe një falënderim ishte i rrallë.
Ana nuk bënte asgjë tjetër përveçse të përpiqej të kënaqte të tjerët, dhe si pasojë, asaj nuk i mbetej kohë për veten. Ajo hante pas të gjithëve të tjerëve, dhe vetëm nëse mbetej diçka. Çdo ditë ajo ishte e detyruar të shkonte në dyqan dhe të mbante çanta të rënda. Po ashtu duhej të kujdesej për fermën – të pastronte derra, t’i ushqente të gjithë, të sillte ujë, të punonte në kopësht që të kishte korrje. Pasi makina për larjen e rrobave u prish, ajo kishte më shumë punë. Askush nuk e merrte parasysh sa e vështirë ishte për të. Tani ajo nuk ishte më një rob, por e shijonte çdo ditë.
Ajo madje dukej pak më e re, sepse kishte kohë për veten. Ana bëri frizurë dhe thonj për herë të parë në jetën e saj. Sasha e çoi në qendrën tregtare për të blerë rroba të reja. Ajo ndihej e parehattë. Donte të zgjidhte diçka më të lirë dhe të largohej. Por dashnori i saj e ndaloi ta shikonte çmimet dhe i tha të merrte çfarë të donte. Sasha gjithashtu ndihmonte në pastrimin dhe gjithmonë la enët, sepse nuk donte që Ana ta prishte manikyrin e saj.
Për të, puna e shtëpisë ishte kënaqësi; ai e donte të mbante rend dhe ishte i gatshëm të ndante kohë për këtë. Nuk duhej të ishte lutur njëqind herë. Ai do ta bënte gjithçka vetë, sepse e dinte se si ta bënte. Në fillim ishte e pazakontë për Anën të kishte kaq shumë kohë për veten. Por ajo e donte jetën e re, në të cilën nuk ishte më një rob, por një grua e dashur.
