Kam 35 vjet, jam e martuar dhe rrisim një djalë. Pothuajse sapo u ktheva nga pushimet e lindjes. Gjithçka që kemi bashkë me bashkëshortin tim e kemi arritur me mundin tonë. Tre muaj më parë vdiq gjyshja ime, e cila na la vëllait tim dhe mua një trashëgimi në formë të një banese dhe një toke të vogël në një fshat të largët. Tani të gjithë presin që unë t’ia jap gjysmën e trashëgimisë vëllait tim.
Adami, vëllai im, është katër vjet më i ri se unë, por ai me gruan e tij kanë katër fëmijë, dhe gjykuar nga gjithçka, fëmija i pestë është në rrugë. Ata u martuan herët, menjëherë pas fillimit të vitit të tretë në fakultet. Unë tashmë jetoja vetë, ndërsa vëllai im dhe gruaja e tij u vendosën te mamaja. Ndërkohë që vëllai im e mbaronte fakultetin, mamaja e mbante familjen e re. Ata prisnin ndihmë edhe nga unë, por unë sapo kisha filluar punën dhe nuk kisha mundësi t’i ndihmoja, të gjithë pagën time e japja për qiranë e shtëpisë.
Unë dhe bashkëshorti im u martuam fshehurazi, nuk kishim para për një dasmë luksoze. Mamaja më uroi përmes telefonit, nuk erdhi në regjistrim sepse po ndihmonte nënën e nuses me fëmijët. Më vjen keq, por bëra sikur gjithçka ishte në rregull. Edhe përpashkova të shpjegoja, por nuk arrita.
Kur vdiq gjyshja ime nga ana e nënës, mamaja trashëgoi banesën me dy dhoma, të cilën pa hezitim ia kaloi Adamit. Më thanë se atij i ishte vështirë, ka fëmijë dhe një grua të lodhur nga kujdesi për fëmijët. Nuk prisnim asgjë nga banesa, por prapë më dhembte që mamaja veproi kështu. Përsëri, gjithçka më të mirën shkoi te vëllai im. Por, qëndrimi i mamit nuk u kundërshtua – vëllai duhet më shumë. Në atë kohë, unë dhe bashkëshorti im po përgatisnim dokumentet për një hua. Për koston e parë na ndihmuan prindërit e bashkëshortit tim dhe gjyshja ime nga ana e babait.
Kur mamaja e mori vesh që gjyshja më kishte dhënë para, bëri skandal, pse gjyshja më dha mua dhe jo vëllait.
– Po, ti ia dhe banesën djalit, ndërsa vajzës nuk i dhe asgjë. Çdo gjë që bëni, janë paratë e mia, – i bëri me të vërtetë fjalë gjyshes.
Mamaja gjithashtu më thotë se duhet ta ndaj me vëllain, sepse atij i është shumë e vështirë. Por vëllai im nuk ka pasur asnjë vështirësi. Ai punonte në një punë të lehtë, pa stres, orë shtesë dhe orë pune të pa rregulluara. Paga e tij ishte e vogël, por prapë mamaja e mbështeste financiarisht, duke thënë se duhet të kursej shëndetin, sepse, natyrisht, nuk do të fitoje të gjitha paratë. Vëllai im dhe familja e tij gjithashtu mbështeteshin financiarisht nga prindërit e gruas së tij.
Ne morëm një apartament me këste, punuam shumë dhe filluam të jetonim në realitetin e ri. Bashkëshorti gjeti një punë me pagë të mirë, por shumë stresuese, dhe ndonjëherë jetonim ndaras për disa muaj. Por shumë shpejt e shlyem apartamentin, madje blenë edhe një makinë. Tani, bashkëshorti ndryshoi punë për një të qetë, mund të fitojë më pak, por kalon më shumë kohë me mua dhe djalin tonë. Na mjafton.
Ndërkohë që ne punonim, vëllai im po zgjerohej me familjen. Kur njoftoi se do të kishin fëmijë përsëri, edhe mamaja ishte në shok. U bë gjithmonë e më e vështirë të ndihmonte, dhe ai ende rinte në punën e tij me pagë të ulët, duke jetuar me gruan dhe fëmijët në një apartament me dy dhoma. Për asgjë tjetër nuk mund të flitej, sepse me pagën e tij askush nuk do t’i jepej kredi, dhe gruaja e tij nuk punonte.
Kur vdiq gjyshja ime nga ana e babait, doli se ajo kishte ndarë trashëgiminë mes meje dhe vëllait tim. Për ne ishte një ndihmë e mirë, planifikonim të merrnim një apartament tjetër me kredi për djalin tonë që të ketë një apartament të tijin në të ardhmen. Por mamaja mendonte se jetoj mirë shumë, ndërsa vëllai, si gjithmonë, ka nevojë për ndihmë.
– Çfarë të duhet gjysma e kësaj shtëpie? Po vëllai do t’i shesë të dy pronat dhe mund të rregullohet normalisht, – më këshillonte mamaja.
– Unë i thashë ashpër se vëllait i është mjaft me dhuratat, mamaja tashmë ka shpërndarë trashëgiminë e saj pa pyetur askënd. Tani dua të vendos për atë që është e imja.
– Ke një apartament tëndin, punon me bashkëshortin, keni vetëm një fëmijë, ndërsa Adami gjithë jetën ka punuar vetëm, ka katër fëmijë dhe një grua që është shtëpiake.
I shpjegova mamasë se gruaja e vëllait tim nuk rri ashtu pa bërë asgjë, dhe vëllai im merr pjesë aktivisht në zgjerimin e familjes. Ai është një njeri i rritur që duhet të kuptojë nga vijnë fëmijët dhe sa shtrenjtë është edukimi i tyre. Nëse pas kaq vitesh ai nuk e kupton, është problemi i tij.
Vëllai im ende nuk ka biseduar me mua për apartamentin, ndoshta po pret që mamaja të më bindë për një zgjidhje të përshtatshme. Por maksimumi që mund të bëj për ta është të heq dorë nga pjesa e tokës, sepse është më shumë problem se sa dobi. Le të kujdesen për të, por deri aty. Le të më quajnë egoiste, por nuk kërkoj gjë që nuk është e imja.
