U grindëm tre javë më parë, duke u dukur për një arsye të kotë – enë të papastruara dhe drekë. Ishte mbingarkuar me punë nga të gjitha anët dhe thjesht nuk po arrija të bëja gjithçka. U ktheva në shtëpi plotësisht e shteruar, pas një vizite në supermarket me çanta plot, dhe pashë pamjen e mrekullueshme – fëmijët po luanin, ndërsa burri po rrinte para monitorit dhe po shikonte një ndeshje futbolli.
Në pyetjen time pse nuk më ndihmoi, burri nervozisht ngriti supet dhe tha: „Largohu, mos u ndërhyni.” Duhet të kënaqesha me këtë përgjigje origjinale të tij, të laja enët dhe të përgatisja drekën. Fëmijëve iu bëra shpejt një supë me qumësht, e hëngrën me apetit, por burri refuzoi të hante pilafin dhe kotletet e djeshme, sepse donte diçka të freskët!
Nga fjala në fjalë, shpërtheu një grindje, ku burri më akuzoi që nuk kujdesesha fare për të dhe shëndetin e tij të shtrenjtë. Ishte një befasi e madhe për mua, kështu që i propozova pasionuarit të kujdesit që në të ardhmen të kujdeset vetë për veten, nëse dëshiron – në territorin e lirë nga unë dhe fëmijët.
I gjithë apartamenti ishte im, kështu që nuk kisha nevojë të shqetësohem se në rast divorci do të duhet ta ndajmë apartamentin. Burri u mendua – të shkojë në moshën pothuajse 40 vjeçare te prindërit dhe t’u shpjegojë se nuk iu pëlqyen kotletet, ishte budallallëk, ashtu si të tregojë se gjatë këtyre viteve nuk ka pasur komoditet, rehati dhe butësi nga gruaja. Pati mbetur. Tani jetojmë si fqinjë – unë me fëmijët vetëm për vete, burri – vetëm për vete.
Për habinë time të madhe, burri u tregua një “mikpritës” shumë i mirë – gatuan shumë mirë për vete, duke përhapur aromat në të gjithë apartamentin, por vetëm për vete, as fëmijët nuk i fton. Ai lajnë dhe i shtyp rrobat e tij po ashtu shumë mirë, një fjalë – është në një “kurs autonom”. Ndërsa ne me fëmijët – veçmas, fëmijët e shohin me habi atë që po ndodh, dhe kjo ka vazhduar tashmë jo një ditë apo dy. Djali i madh herë pas here pyet me habi, pse babai po sillet kështu? Çfarë mund të i them? Se është budalla? Nuk është domosdoshmërisht, pasi ai është babai…
Por kjo nuk mund të vazhdojë përjetësisht, nëse burri nuk e kupton dhe nuk kërkon falje, do të duhet ta përzë dhe të divorcohem. Çfarë tjetër mund të bëj, nëse nuk kupton ndryshe?
