U bëmë vetëm unë dhe mama pas vdekjes së babait tim. Nuk ishte lehtë. Na ndihmonte gjyshja nga ana e babait. Nga ana e familjes së mamit nuk kishte asnjë ndihmë. Pikerisht, kishte, por e gjithë ndihma shkonte për te motra e mamit, Ana, e cila jetonte me burrin dhe fëmijët tek prindërit. Ishte më afër, kështu që ata e ndihmonin. Për më tepër, tezja ankohej vazhdimisht për jetën, aq bindshëm sa që të gjithë i dhimbsej.
Fakti që mama mbeti grua e ve me një fëmijë, nuk u duk si një problem për ta. Fakti që mama duhej të punonte ditën në një punë, dhe mbrëmjeve të pastronte shkallët, as që kishte rëndësi. Anës i dukej më e vështirë. Ndërsa mama thjesht nuk dinte të ankohej.
Nuk ishte e lehtë, por qëndruam. Pas shkollës shkoja menjëherë në punë, sepse si mund të jetonim ndryshe? Nuk shkoja te gjyshja nga ana e mamit, herën e fundit isha atje kur isha në klasën e nëntë, dhe që nga ajo kohë nuk kam shkuar. Ata gjithashtu nuk merreshin me çështjet e mia.
Mami shkonin, përpiqej të ndihmonte. Kur e pyeta pse shkon atje, mama më tha që çfarëdo qoftë, ajo është familja e saj, nuk do të ketë tjetër nënë dhe motër.
Kur gjyshja u sëmur, teza i kaloi kujdesin për të tek mama. Mama e mori gjyshën në shtëpinë tonë.
– Kaq vite ndihmova prindërit, tani bëj diçka për nënën – tha teza.
Çfarë bëri ajo për prindërit, nuk e di. Për mua, ajo qëndronte me burrin e saj dhe priste ndihmë nga të tjerët.
Pas një viti, gjyshja vdiq. Mami duhej të merrej me varrimin dhe të gjitha çështjet e tjera, teza nuk kishte kohë sepse i lindi nipi. Më pas doli që teza kishte bindur gjyshën të transferonte të gjithë pasurinë tek ajo. Kjo do të thotë që as banesa, as toka, as kursimet në librezën e kursimit nuk i shkuan mamasë.
Më ishte shumë keq për mamanë. Nuk doja të mbaja kontakte me tezen as nga mirësia, e fshiva atë familje nga jeta ime dhe nuk mendova për ta për shumë kohë.
Gjatë dhjetë viteve të ardhshme, fillimisht vdiq gjyshja, dhe pastaj edhe mama. U bëra pronare e dy apartamenteve, por nuk jetoja aty. I jepnim me qira, ndërsa jetonim tek burri im, sepse apartamenti i tij ishte më i përshtatshëm. Kemi dy fëmijë, tani jam në pushim materniteti me më të voglin. Nuk kemi kredite hipotekore, vetëm kredi për makinë.
Së fundmi më gjeti teza Ana. Nuk kisha pasur kontakt me të për shumë kohë, dhe ja që papritur doli dhe filloi të interesohesh për çështjet e mia.
– E ke harruar familjen, kjo nuk është mirë. Nuk telefonon, nuk vjen – tha ajo, dhe unë nuk mund ta kuptoja pse papritur u shfaq, kur nuk kishim pasur kontakt për kaq gjatë. – Duhet të kujdesesh për familjen, kush do të të ndihmojë në rast nevoje, nëse jo të afërmit?
Ishte gati të vendosja dëgjuese, kur teza kaloi në temën kryesore të bisedës.
– Vajza ime tani po kërkon një apartament me burrin e saj në qytetin tënd, por çmimet janë, natyrisht, të paarsyeshme. Por ti, megjithatë, ke dy apartamente. Hidh një të motrën atje, ata nuk kanë para për qira.
I thashë jo. As teza, as fëmijët e saj, as të afërmit e tjerë nuk dua t’i njoh.
