Ne jemi martuar me burrin tim prej 8 vjetësh, jetojmë në një qytet të madh, por të dy jemi nga qytete të vogla. Prandaj, ne rrallë i vizitojmë të afërmit dhe ata na vizitojnë vetëm disa herë në vit. Më përshtatej gjithçka, sepse mamaja ime vinte për disa ditë, luante me nipin dhe ishte e dashur, më ndihmonte me punët e vogla.
Por ndodhi që ajo mbeti plotësisht e vetme. Duke kuptuar sa e vështirë është kjo për një grua, unë vetë i propozuam burrit tim që ajo të kalonte te ne. Edhe për mua do të ishte më lehtë, dhe për më tepër, do të kisha dikë që ta lija djalin. Kemi një apartament me tri dhoma, prandaj nuk ishte e vështirë të ndahej një hapësirë.
Në fillim gjithçka ishte perfekte! Gëzimi i një familjeje të madhe dhe miqësore, heqja e një pjese të detyrave shtëpiake kishte një ndikim pozitiv në marrëdhëniet tona. Të gjithëve na përshtatej. Por pas disa muajsh fillova të vërej shenjat e para të një ndarjeje të mundshme. Burri im tha që kuzhina ime nuk ishte si ajo e mamit të tij! U befasova shumë nga kjo deklaratë, sepse për 8 vjet kemi ngrënë ushqime të ndryshme dhe burri gjithmonë reagonte pozitivisht ndaj gatimeve të reja.
Dhe një herë, u ktheva më herët nga puna dhe ndodhi që askush nuk e dëgjoi se hyra. Dëgjova mirë gjithçka që mamaja ime i thoshte burrit tim:
– Jarosllav, po ku janë paratë? – e pyet ajo. – Shkova në dyqan dhe, e di, shpenzova tre herë më pak sesa të tha gruaja jote. Më duket se nuk është kaq mirë siç mendon ti. Ku shkon ajo me paratë që merr nga ti? Po puna? A je i sigurt që ajo vërtet punon deri vonë dhe nuk kalon kohë diku tjetër? Diçka nuk shkon në mbretërinë tuaj. Nuk të thashë asgjë, por më duket se tashmë ke brirë në kokë.
Qëndrova aty dhe pothuajse qava. Ishte unë, vetëm unë, që isha iniciatorja e kalimit të saj te ne. I hapja derën në shtëpinë time. E përqafoja si nënë. E konsideroja si nënë.
– Po, Jarosllave – i thashë duke hyrë në kuzhinë. – Mendohu mirë si do të vazhdojë më tutje. Nuk të thashë asgjë, por apartamenti është im dhe ju e dini derën. Dhe sa njerëz do të dalin nga aty nesër në mëngjes, është një pyetje tjetër që është ende e hapur.
Të nesërmen në mëngjes, burri im, duke e drejtuar nënën e tij me dorë, doli nga shtëpia jonë përgjithmonë. Do të thoni – një humbje e vogël, por puna është që jetuam mrekullisht. Ne e donim njëri-tjetrin dhe ishim një çift ideal. Dhe ajo që është më e dhimbshme është se unë shkatërrova gjithçka.
Ishte unë që doja që mamaja ime të jetonte me ne, sepse e konsideroja si nënë, jo ndryshe. Dhe tani?
