Djali im, gati 10 vjet më parë, mori grua një femër të divorcuar. Ajo kishte një vajzë nga martesa e parë. Një fëmijë i mrekullueshëm me emrin Kristina. Ose Kristja, si e thërriste nëna e saj.
Unë e pranova Kristinën si mbesën time. Kurrë nuk i kam ndarë mbesat në të vërteta dhe jo të vërteta. I kam ndihmuar familjes së djalit sa kam mundur, herë me para, herë me kujdes për nipat dhe mbesat, që të mund të pushojnë. Me nusen nuk kam pasur grindje. Por nuk ka pasur as afërsi të veçantë mes nesh. Ish-bashkëshorti i saj paguante rregullisht alimonin për vajzën, por nuk dëshironte të takohej me të. Një vit më parë, Kristja u martua.
Në dasmë nuk na ftuan. Thanë se dasma është vetëm për anëtarët e familjes. Kjo do të thotë se ne, djali im dhe unë, ishim të huaj për ta. Mirë, unë, por djali im, i cili e rriti atë për 10 vjet, nuk është fare familje?! Po babai, i cili paguante vetëm alimonin dhe nuk takonte vajzën, ai është familje?! Më erdhi keq edhe për veten time. E pranova si mbesën time, kujdesesha për të si për mbesën… Por, heshta, për të ruajtur paqen në familje. Djali im gjithashtu e pranoi këtë fyerje, edhe pse dukej se ai ishte i lënduar nga ky injorim. Disa muaj pas dasmës, mora një trashëgimi – një apartament me një dhomë. E kam dhënë me qira dhe kam një shtesë të mirë për pensionin.
Disa ditë më parë më telefonoi nusja. Më tha se Kristja është shtatzënë, se nuk ka para për të marrë një apartament, dhe më kërkoi që ta lejoja të jetonte me bashkëshortin e saj në apartamentin që kam me qira. Kjo do të thotë se – kur ishte për të festuar në dasmë, nuk ishim familje. Kur nuk kanë ku të jetojnë, atëherë jam familje, gjyshe? Kështu, apo jo? Deri tani nuk i kam dhënë asnjë përgjigje. Por, ndoshta do t’i refuzoj. Disa mund të mendojnë se është budallallëk të kujtohesh për ofendimet, por nuk kam ndërmend “të kuptoj dhe të fal”. Madje edhe për djalin tim jam habitur se si ka vazhduar të jetojë me këtë grua pas një ofendimi të tillë!
