Anna u transferua me vajzën e saj të vogël në një fshat të vogël. Ata u vendosën në periferi të qytetit, në një shtëpi të vogël të vjetër dhe të shkatërruar. Anna kishte vështirësi. Të gjithë e shihnin atë. Sigurisht, në fillim të gjithë në fshat flisnin për atë se kush ishte dhe nga vinte.
Ishte e pamundur ta pyesnin, sepse ajo për çdo çmim shmangte këto biseda. Por më vonë, thashethemet u shuhen dhe njerëzit u bënë të indiferentë.
Duhej të gjenin një grua kaq të bukur. Ajo e kuptonte mirë me njerëzit, gjithmonë ishte miqësore dhe e ngrohtë. Vajza ime tashmë kishte mbaruar shkollën dhe vendosi të regjistrohej në universitet. Vajza kishte aftësi të shquara për gjuhët dhe nëna e saj bëri gjithçka për ta ndihmuar atë.
Siç bëjnë të gjithë prindërit, ajo ëndërronte që fëmija i saj të kishte sukses në jetë, të jetonte një jetë të mirë dhe të mos kthehej kurrë në fshat. Dhe në fund, vajza i realizoi ëndrrën e nënës – mbaroi universitetin me rezultate të shkëlqyera, mori një punë si përkthyes në një kompani prestigjioze dhe e vizitonte nënën e saj gjithnjë e më rrallë.
Ajo madje nuk na tha kur u martua. Ajo erdhi në fshat me burrin e saj. Ishin martuar që një vit. Nuk kishte çfarë të thoshte, burri ishte i bukur, dukej mirë dhe ishte i pasur. Një nënë duhet të ishte e lumtur për fëmijën e saj, por asaj i ishte kaq e rëndë në zemër.
Lotët rridhnin nga grykë dhe ajo nuk mund të thoshte asnjë fjalë, as të përshëndeste. Por ajo nuk mundi të përmbahej dhe i tha vajzës se ky martesë ishte bërë pa bekimin e prindërve të saj. Vajza i bërtiti nënës dhe e mallkoi. Këto fjalë i shkaktuan shumë dhimbje gruas së moshuar dhe ajo madje u ndje pak keq. Kur e pa këtë, dhëndri ndërpreu fjalimin e gruas së tij.
I dha një ilaç qetësues, e çoi në dhomën e saj, e vendosi në shtrat dhe e mbuloj me batanije. Në mbrëmje, kur u zgjua, të rinjtë kishin ikur. Ata ishin larguar, pa i thënë as lamtumirë. Përsëri, lotët rridhnin nga faqet e saj. Herën tjetër vajza e saj erdhi jo vetëm me burrin e saj, por edhe me djalin e saj.
Dhe një vit më vonë – me dy djem. Kështu ajo e shihte vajzën e saj, gjakun e saj dhe nipat vetëm një herë në vit ose dy. Pastaj, edhe vajza e saj u ndje keq. Ajo ndjeu se kishte lënduar nënën e saj. E kishte lënë atë të vetme. Që nga ajo ditë, gruaja e moshuar nuk ishte më e vetme dhe vajza e saj e vizitonte gjithnjë e më shpesh. Ajo kuptoi vlerën e dashurisë nënore.
