Filip Petrovic kishte karakter të keq, nuk e donin në fshat. Dhe gjithçka kjo, sepse ai arrinte të grindet me të gjithë, kishte një karakter skandaloz. Zakonisht e ndizte televizorin me zë të lartë.
Fqinjtë ankoeshin për zhurmën, por ai as që kishte ndërmend të ndryshonte diçka. Kur shkonte diku, gjithmonë grindej me të gjithë. Të gjithë e shmangnin shtëpinë e tij nga larg. Askush nuk donte t’i prishte humorin. Më së shumti, Filipi e donte të pinte duhan. Jeta e tij nuk ishte e lehtë. Gruaja e tij vdiq pesë vjet më parë nga një sëmundje e rëndë. Djali i tij kishte pësuar një aksident me motor. Kështu, plaku mbeti krejtësisht i vetëm.
Disa herë ai u ul dhe mendoi për jetën e tij profesionale, duke ëndërruar të takohet sa më shpejt me familjen e tij. Plaku ishte pothuajse 80 vjeç. Një ditë, Filipi shkoi në treg për të shitur mollët e tij. “Në ditët e sotme nuk mund të jetosh me pension, na japin një shifër qesharake.”
Kur arriti në stacionin e autobusit, ai u ul pranë një vajze të re për t’u pushuar. Vajza ishte ulur me një fëmijë të vogël në duar dhe po qante. “Çfarë të ka ndodhur?” “Unë nuk të pengoj dhe ti nuk më pengon,” u përgjigj vajza. Është më e lehtë të përballesh me këtë kur i tregon dikujt atë që ke kaluar. Vajza ia hapi zemrën atij.
Doli se ajo kishte lënë burrin e saj, i cili herë pas here e godiste. Tani, me një fëmijë të vogël në duar, ajo nuk kishte ku të shkonte. Plaku u dhemb dhe e ftoi të jetonte me të. Ajo nuk kishte ku të shkonte tjetër, prandaj ra dakord.
Dhe kështu, ata filluan të jetonin së bashku. Filipi vërtet e dashuroi fëmijën, ishte një fëmijë shumë i mirë. Më pas, ai ndryshoi shumë. Hoqi dorë nga duhani dhe alkooli dhe gjeti lumturinë. Tatjana iu bë si një vajzë. Ajo kujdesej për të kur ishte i sëmurë. Shpesh flisnin për gjithçka që ndodhte në botë. Kur plaku vdiq, vajza qau sinqerisht pranë krevatit të tij.
