Para shumë vitesh, nëna ime vdiq dhe babai im, i cili në atë kohë ishte ende shumë i ri, solli një grua tjetër në shtëpinë tonë. Nuk e akuzoj në asnjë mënyrë. Edhe ai kishte vështirësi të kalonte humbjen e gruas së tij.
Pas klasës së nëntë, babai im shkoi në një teknikum në kryeqytet dhe jetonte në një konvikt. Kaluan vitet. Koha kalonte, unë përfundova kolegjin dhe gjeta një punë të mirë. Aty u njoftova me Vikan. Filluam të jetojmë bashkë. Së shpejti ajo mbeti shtatzënë dhe regjistruam lidhjen tonë zyrtarisht, megjithëse prindërit e saj kishin kundërshtime. Gjatë një kontrolli rutinë, mësuam se do të kishim jo një, por dy fëmijë.
Lindën binjakët tanë dhe Viktoria u bë krejtësisht e ndryshme nga vetvetja. U shqetësova shumë për gjendjen e saj, por e atribuoja te depresioni pas lindjes. Duhej të punoja edhe më shumë që të fitonja më shumë para. Po, dy fëmijë janë një shpenzim i madh… Kur fëmijët ishin gjashtë muajsh, bashkëshortja ime na la dhe u kthye tek prindërit e saj.
Jetonim shumë afër njëri-tjetrit. Pasi ishim kaq afër, ajo nuk donte të shihte fëmijët e saj. Gruaja ime bëri kërkesë për divorc, dhe nënë e saj bëhej sikur nuk më shihte dhe kthehej nga unë kur na takonim.
Ishte e detyruar të kaloj tek babai im dhe nënë e tij. Ajo ishte shumë e butë dhe kujdeseshin shumë për nipërit dhe mbesat. Më ndihmoi dhe qëndrova aty për një kohë. Jam pafundësisht mirënjohës për këtë. Kur fëmijët arritën moshën për kopësht, u ktheva në kryeqytet dhe gjeva punë. Kohët e fundit, rastësisht takova ish-të dashurën time në rrugë kur po kthehesha me fëmijët nga premiera e një filmi animuar të ri.
Vika tha se donte të provonte gjithçka nga fillimi. U befasova. A mendonte vërtet se mund të rikthehej diçka? Kur fëmijët u rritën, kur mësuam të jetonim dhe të përballeshim pa të? “Në vitet që kaluan, nuk ka ardhur dhe nuk na ka telefonuar asnjëherë.” “Nuk kemi nevojë për ty!” – i thashë unë. Jam e sigurt se në të ardhmen, fëmijët e mi do të kuptojnë pse veprova kështu dhe do të më falin.
