– O, ky është një apartament i bukur, është shumë bukur. Mendoj ta blej një të tillë edhe për Kirjushën. „Sa do të paguani në muaj?“ – e pyeti xhaxhai Gena, duke shqyrtuar bashkë me burrin tim blerjen tonë të fundit. “E morëm për pesë vjet. Shpresojmë ta paguajmë më shpejt“, u përgjigja unë.
„Duhet të jetoni mirë, jeni njerëz të pasur nëse mund të paguani kaq para“, tha xhaxhai im me xhelozi. “Jo, nuk jemi të pasur, je gabim. Ne jemi të varfër“, qesha unë. Pasi i thashë lamtumirë xhaxhait Genës, i gjashti i të afërmve në javën e fundit, u ulova e lodhur në karrige. „Nuk ishte e nevojshme të më thoshit se kemi blerë apartament. Kur e morëm me qira, nuk kishte asnjë lloj pompimi“, tha burri im.
„Nuk isha unë që e thashë, ishte nëna ime“, bëra një suspir. Mbrëmjen tjetër sërish u trokët në derë: „Tungjatjeta, motër! Njihuni me qiramarrësit!“ Motra ime vrapoi në apartament, duke mbajtur fëmijën në dorën e djathtë dhe një valixhe në dorën tjetër. “Duhet ta regjistroj Dankon në çerdhe. Dhe unë duhet të regjistrohem, që të mund të gjej një punë. „Mos u shqetëso – nuk do të jemi këtu për shumë kohë!
Një vit ose dy, derisa të rregullohem! „Pse as nuk na telefonuat?“ – pyeta e habitur. “Ha, të njoh! Do të gjeje treqind arsye për të mos ardhur! Ku mund të qëndrojmë? Burri doli, shikoi motrën e tij që ishte përqendruar tek valixhja dhe u kthye në dhomë, duke nxjerrë një suspirim të rëndë. „Po, nesër mos shko në punë – qëndro me Dankon, dua të shoh qytetin. Dhe më duhet pak para, sepse jemi pa para – erdhëm të të shohim me paratë e fundit.
Kur nëna ime më tha se keni blerë një apartament në qytet, menjëherë e kuptova se ky ishte shansi im për një jetë normale! Do të njoh një burrë këtu, në apartament. Danka do të jetojë me ty, nëse është e nevojshme. Nuk do të të tremb menjëherë, sepse zoti mund të ikë në ZaGU, dhe pas martesës nuk do të shkojë askund – u qesh motra ime, duke treguar dhëmbët e saj të prishur. Pashë të mundohem të shpjegoj qëndrimin tim ndaj asaj që po ndodhte: „A nuk të shqetëson fakti që nuk kemi vend? Dhe në përgjithësi, Alina, këto gjëra duhet të dakordohen më parë. Ne punojmë, nuk kemi kohë t’ju shikojmë.
„Duam të jetojmë së bashku, për disa vjet jemi duke u lëvizur nëpër dhoma me qira, gjithmonë me të panjohur“ – u mundova të shpjegoj qëndrimin e motrës sime për situatën. Nuk jemi të panjohur!“ Alina ishte e emocionuar dhe shkoi tek frigoriferi: “Danka, do të duash jogurt? Çfarë kemi këtu? Mmm, sallam! “Për të vërtetën,” tha Alina, duke kafshuar sallamin drejtpërdrejt nga shufra, – thua që nuk ka vend.
Ne do të ngjitemi në një dhomë shumë mirë. Unë do të flij me ty, dhe ti mund të blesh një divan për Dankon. Pra, gjithçka do të jetë në rregull! – Alina! Më dëgjo! Ti dhe djali yt nuk do të jetoni me ne! Faleminderit që erdhët, me të vërtetë jam e lumtur t’ju shoh. Por ne duam të jetojmë vetëm! – Pranove, apo jo? E ke blerë apartamentin dhe kjo është gjithçka? Nuk kanë asnjë vlerë lidhjet familjare për ty?” Motra ime filloi të shqetësohet.
– „Shiko, mund t’ia them gjithçka burrit tënd, siç ke shëtitur nëpër fshat dhe keni puthur burra, kur ke ardhur tek nëna ime pa të!“ – „A je çmendur apo çfarë?“ – pothuajse ngela pa fjalë nga fjalët e motrës sime. Gruaja jote është kurvë! Do të ishte më mirë të martoheshe me mua! Hajde, le të përgatitemi dhe të largohemi!
Burri hyri në kuzhinë, e mori motrën time në duar, e doli në korridor dhe e hidhte jashtë apartamentit. Më pas nxori valixhen, ma dha fëmijën dhe mbylli derën. Motra ime qëndroi para hyrjes deri vonë në mbrëmje dhe pastaj iku. Të nesërmen nëna ime më thirri dhe më tha se isha mosmirënjohëse dhe se nuk kam më familje. Kështu që e blenë apartamentin dhe humbëm të afërmit.
