Kur u martova, isha 27 vjeç, ndërsa burri im ishte 47 vjeç. U takuam në punë. Fillimisht isha e punësuar në këtë kompani përkohësisht, për gjashtë muaj, për të zëvendësuar një punonjës që ishte dërguar në një udhëtim të gjatë pune.
Më pas, kur kontrata ime skadoi, nga departamenti i “Burimeve Njerëzore” nuk donin të më linin të ikja. “Efiçente, punëtore, e ditur, mjaft iniciative! Jo. Nuk mund ta pushoni një punonjës të tillë!” – thanë ata dhe më gjetën një punë të re. Në atë kohë, sekretarja e nën-drejtorit sapo kishte dhënë dorëheqjen dhe më ofruan pozitat e lira. Asnjëherë më parë nuk kisha takuar Maksim Petroviçin.
Dhe kur më prezantuan me të, isha me të vërtetë e kënaqur. Prisja një burrë të vogël, tullac dhe i shëndoshë, por shefi u doli një burrë i gjatë, atletsik dhe me flokë gri. Një vit më vonë kishim një ngjarje korporative. Aty ndodhi gjithçka…
Si dhe të ishte, mëngjesin tjetër erdha dhe në tavolinën time kishte lule. Dhe shefi ishte në shtëpi! Ai më priti në gjysmë të rrugës dhe më dha një kuti, duke më pyetur: “Ludmila, a do martohesh me mua?” Sigurisht, u dakordova. Një muaj më vonë u martuam dhe pastaj shkova në pushim për shtatzëni. Jetonim të lumtur, kishim tre fëmijë. Pastaj burri im u pensionua. Jo, kjo nuk ndikoi shumë në gjendjen tonë financiare.
Ai merrte një pension prej pesëdhjetë mijë, e dha apartamentin e tij me qira, unë punoja dhe fitova mjaft mirë… Por e ndjeva se burri im filloi të mërzitej. Dhe ashtu ndodhi. Ai filloi të shkonte në takime me gra nga një faqe njohjesh. Kur më tha për këtë, nuk i besova, madje nuk e pyeta për këtë.
Por kur e pashë vetë, e kapëm në vendin e ngjarjes, thjesht i tregova derën. “Ti nuk je një njeri që i pëlqen gratë. Pse atëherë?” – e pyeta kur dolëm nga shërbimi i regjistrimeve. “Ti je 20 vjet më e re se unë. Shumë shpejt nuk do të të kënaq si burrë dhe atëherë do të më tradhtosh. Kështu që u hakmora paraprakisht…”
