Njëherë ishim me shokun tim në pushime në Soçi. Në plazh, pranë një kafeneje, kishte një stendë akulli. Po rrijmë në kafenenë e verës dhe pinim një fresk, kur panë një grup njerëzish që rrethonin stendën e akullores. Shoku im ishte kurioz dhe ne vendosëm të shkojmë aty.
Në tokë, aty ishte një vajzë pa ndjenja. Ajo kishte pranë një grua që po qante dhe po përpiqej ta kthente në jetë. Miku im nuk hezitoi. Mori një shishe me ujë, e lëvizi për të parë puls dhe pastaj kuptoi se duhej t’i bënte frymëmarrje artificiale. Më tha të thërras ambulancën. Pasi disa minuta, ambulanca erdhi dhe e mori vajzën.
Përpara se të iknin, ata falënderuan mikun tim. Saša i shpëtoi jetën vajzës. Isha i habitur. Jo për shkak të veprës heroike të mikut tim, por sepse shumica e njerëzve thjesht qëndronin dhe po shikonin. Disa po filmonin dhe disa thjesht po shikonin trupin e vajzës. Ndoshta nuk do të reagojsha si miku im, por e rëndësishmja është që vajza u shpëtua. Të nesërmen ishim gjithashtu në atë kafene dhe po drekojmë. Papritmas, te hyrja u ndaluan tri makina të bukura të huaja. “Sa makina të mrekullueshme. Edhe unë do të dëshiroja të kisha një të tillë,” tha Saša.
Nga makinat dolën gjashtë burra nga Kaukazi. Ata drejtuar drejt tryezës sonë. Njëri prej tyre pyeti: “Kush nga ju shpëtoi atë vajzë dje?” Unë tregova për shokun tim. Më dukej se kishin një qëllim për një bisedë të qetë, edhe pse fytyrat e tyre dukeshin shumë serioze. Djemtë e falënderuan dhe i dhanë çelësin nga njëra nga makinat. U dënua se ata ishin vëllezërit e vajzës. Ata nuk mundën të qëndronin pa falënderuar Sašan, sepse i shpëtoi motrën e tyre të vetme. Shoku im nuk mund të rimarrë veten për një kohë të gjatë. E dinte se kishte tre vjet që kursente për një makinë, por nuk mund ta përballonte.
