Ka kaq shumë gjëra që ndryshojnë jetën tonë, dhe ato ndodhin shpesh pa pritur. Kjo ishte edhe rasti im. Për shumë vite kam jetuar vetëm në qytet. Nënë më ka mbetur në fshat. Gjithçka në familjen tonë ishte mirë derisa ajo dhe babai im jetonin bashkë.
Dhe pastaj ai vdiq. Nënë ime nuk mund të qëndronte vetëm, ajo ndryshoi shumë, u comportua si një fëmijë i vogël. Herën tjetër kur shkova ta vizitoj, e kuptova shumë mirë që ajo nuk mund të qëndronte më vetë këtu. Kishte nevojë për kujdes të vazhdueshëm dhe ishte thjesht e pamundur ta lija në fshat.
Ajo nuk donte të ishte vetëm, shqetësohej se do të kthehesha përsëri në qytet dhe do ta lija vetëm, dhe çdo herë më lutej të qëndroja me të për edhe një ditë tjetër. Kështu që mora një vendim të mirë për veten time – e mora nënën time në qytetin tim përgjithmonë. Nënë ime e paketoi jastëkun e saj dhe krevatin e ri që i kisha dhuruar kohë më parë, në pakon e saj të vetme; për ndonjë arsye e mbante. Nuk kisha asnjë problem me këtë.
Le të marrë gjithçka që dëshiron. Ndoshta këto janë gjërat e saj të preferuara. Apo ndoshta ishte zakoni i saj të flinte mbi gjërat e saj. Në fund të fundit, nënë ime gjithë jetën nuk kishte udhëtuar larg nga fshati, vetëm në qytet për punë, dhe vetëm me babain tim. Jetonte një jetë të qetë. Tani është mbi 80 vjeç. Kur kalon pragun e vogël, ajo kapet pas kuadrit të derës.
Ajo ende i mungon fshati, shtëpia e saj, sepse gjithë jetën e saj e kaloi aty, por kur unë ulem pranë saj, nënë ime bëhet më e lumtur. Nënë ime gjithashtu e do qetësinë. Ajo shpesh qëndron në dhomën e saj dhe lexon lutje. Prej pothuajse dy javësh, nënë ime jeton me mua, pak është mësuar, ajo ndihet mirë me mua. Më beson plotësisht për çdo gjë dhe është sinqerisht e lumtur, si një fëmijë, kur kthehem nga puna – çdo herë vrapon për të më pritur. E përkëdhelja kokën e saj të bardhë dhe së bashku shkonim në kuzhinë për të përgatitur darkën.
Që kur nënë ime filloi të jetojë me mua, jeta ime gjithashtu u bë më e kuptimtë dhe duket se ka më shumë dritë, ngrohtësi dhe mirësi: çdo herë pas pune, unë nxitoj të kthehem në shtëpi, duke ditur se aty gjithmonë më pret. Supozoj se kjo nuk ka kaluar pa lutjet e nënës sime, pa besimin e saj të sinqertë në mirësi dhe dashuri.
Tani apartamenti im po bëhet një kopsht i vërtetë i lulëzuar falë duarve të personit më të afërt. Pothuajse kudo është ngrohtësi dhe qetësi. Tani jam shumë e lumtur me të, si një fëmijë që kujton fëmijërinë e tij; dhe kjo më bën të ndjehem kaq e ngrohtë. Shpresoj se edhe nënë ime është e lumtur me mua. Puth duarsh për ty, e dashura ime nënë, dua që të jesh me mua për shumë kohë, e vlerësoj çdo ditë që je me mua.
