Ka kaq shumë gjëra që na ndryshojnë jetën, dhe ato ndodhin më shpesh papritur. Kjo ishte edhe rasti im. Që shumë vite jetoj vetëm në qytet. Nënë ime mbeti në fshat. Gjithçka në familjen tonë ishte mirë derisa ajo dhe babai im jetonin së bashku.
Pastaj ai vdiq. Nënë ime nuk mund të qëndronte vetëm, ajo ndryshoi shumë, u soll si një fëmijë. Herën tjetër kur shkova ta vizitoja, e kuptova shumë mirë se ajo nuk mund të qëndronte më vetëm këtu. Ajo kishte nevojë për kujdes të vazhdueshëm dhe ishte e pamundur ta lija në fshat.
Ajo nuk donte të ishte vetëm, shqetësohej se do të kthehesha në qytet dhe do ta lija vetëm, dhe çdo herë më lutej të qëndroja me të edhe për një ditë tjetër. Kështu që mora një vendim të mirë për veten time – e mora nënën time në qytetin tim për gjithmonë. Nënë ime paketoi jastëkun e saj dhe krevatin e ri që i dhurova shumë kohë më parë, në valixhën e saj të vetme; për ndonjë arsye e mbante atë. Nuk kisha asnjë kundërshtim.
Le të marrë çfarëdo që do. Ndoshta këto janë gjërat e saj të preferuara. Ose ndoshta ishte zakoni i saj të flinte mbi gjërat e saj. Në fund të fundit, nënë ime gjatë gjithë jetës nuk kishte udhëtuar shumë larg nga fshati, vetëm në qytet për punë, dhe atëherë vetëm me babanë tim. Ajo jetonte një jetë të qetë. Tani është mbi 80 vjeç. Kur kalon pragun e vogël, ajo mban duar për kornizën e derës.
Ajo ende i mungon fshati, shtëpia e saj, sepse gjithë jetën e ka kaluar atje, por kur ulem pranë saj, nënë ime bëhet më e lumtur. Nënë ime gjithashtu e do heshtjen. Ajo shpesh ulet në dhomën e saj dhe lexon lutje. Prej gati dy javësh, nënë ime jeton me mua, pak është mësuar, ndjehet mirë me mua. Më beson plotësisht për gjithçka dhe është sinqerisht e lumtur, si një fëmijë, kur kthehem nga puna – çdo herë vrapon të më takojë. E përkëdhela kokën e saj gri dhe së bashku shkuam në kuzhinë për të përgatitur darkën.
Që kur nënë ime filloi të jetonte me mua, jeta ime gjithashtu u bë më e kuptimtë dhe duket sikur ka më shumë dritë, ngrohtësi dhe mirësjellje: çdo herë pas punës, nxitoj të kthehem në shtëpi, duke ditur se atje gjithmonë më pret. Mendoj se nuk ka ndodhur pa lutjet e nënës sime, pa besimin e saj të sinqertë në të mirën dhe dashurinë.
Tani apartamenti im po bëhet një kopsht i vërtetë lulëzues falë duarve të personit tim më të afërt. Kudo ka ngrohtësi dhe paqe. Tani jam shumë e lumtur me të, si një fëmijë që kujton fëmijërinë e tij; dhe kjo më bën të ndihem kaq ngrohtë. Shpresoj se edhe nënë ime është e lumtur me mua. I përkulet thellë për ty, e dashura ime nënë, dua që të jesh me mua për shumë kohë akoma, e vlerësoj çdo ditë që je me mua.
