E njoha bashkëshortin tim të ardhshëm në vitin e parë të universitetit, por kush mund ta kishte menduar që historia jonë do të kthehej kaq shpejt dhe me një ritëm kaq të shpejtë? U njoftuam në shtator, dhe në nëntor u transferova te ai.
Në shkurt mora vesh se do të bëheshim prindër. Nuk e kishim planifikuar të kishim fëmijë, dhe as që mendonim për dasmën. Kisha frikë t’ia thosha lajmin djalit tim, sepse friksohesha nga reagimi i tij. Të dy kishim dështuar të rinj. Të dy kishim plane madhështore për të ardhmen e afërt. E shtyva këtë moment deri në momentin e fundit. Nuk isha e përgatitur për një reagim negativ nga djali, por e dija që fëmija do të vinte. Në fund, pasi mbledha mendimet e mia, zgjodha momentin ideal dhe e gëzova djalin me lajmin se do të bëhej baba. Kundër pritjeve të mia, ai gjeti punë pa asnjë pyetje dhe propozoi të martoheshim.
Para dhe pas martesës, burri im punoi shumë, duke investuar të gjithë fuqinë dhe energjinë e tij për t’i siguruar fëmijës sonë jetën më të mirë të mundshme, por për fat të keq kjo nuk ishte e mjaftueshme. Po humbisja ngadalë shpresën për një të ardhme të mirë dhe po mendoja me dëshpërim se ku do të jetonte fëmija ynë. Cilësia e jetës sonë ishte vetëm për ne, jo edhe për fëmijën.
Duhej t’i siguronim më të mirën. Duhej t’i jepnim më të mirën që mund të siguronim. Kishim shumë pak para për të mbajtur fëmijën. Qaja natën, duke menduar se nuk isha e denjë të bëhesha nënë, sepse nuk do të mundja t’i jepja fëmijës shtëpinë që meritonte. Por pastaj më erdhi një ide dhe u mbusha me shpresë. Gjyshja ime është mbi 80 vjeç. Ajo jeton vetëm në një apartament të vjetër me dy dhoma. Shkova ta vizitoj, i shpjegova situatën, premtova t’i gjej një shtëpi të mirë për të moshuarit dhe i thashë se do ta vizitonim çdo javë.
Por si përgjigje mora një valë zemërimi dhe moskuptimi. Ky rast u shndërrua në një skandal të vërtetë mes pak të afërmve të mi. Por pavarësisht nga mënyra se si e matja, nga këndvështrimi që e shikoja, ky ishte zgjidhja më e mirë për të dhe për ne. Gjyshja ime tani ka vështirësi të merret me punët e shtëpisë, shpesh harron të bëjë disa gjëra dhe ka nevojë për mbikëqyrje të vazhdueshme. Por unë nuk do të dorëzohem, do të flas me të përsëri.
Ajo duhet të kuptojë se kjo është e vetmja mundësi për familjen tonë. Nuk do të dorëzohem derisa ajo të kuptojë situatën tonë. Ky nuk është një problem personal për mua, por mirëqenia e fëmijës tim. Jam e sigurtë se mund të gjendet një qasje për të gjithë. Thjesht nuk mund të dorëzohesh pas refuzimit të parë. Po, unë jam pozitive, por në të njëjtën kohë kam frikë të mendoj se çfarë mund të ndodhë nëse fëmija im lind dhe nuk ka ku të jetojë. Dhe gjyshja ime do të ishte shumë më e rehatshme në një shtëpi pleqsh.
