Një javë më parë, mora vajzën time nga shtëpia e gjyshes, ku kishte qenë në vizitë. Zakonisht, Elena gjithmonë kthehet nga shtëpia e gjyshes e lumtur dhe e gëzuar, më tregon çfarë bënin dhe se çfarë pite kishin pjekur.
Por këtë herë Elena po qante. Fillimisht mendova se ndoshta kishte rënë ose kishte ndodhur diçka tjetër. Por nuk kishte asnjë gërvishtje në trupin e saj. Atëherë fillova t’i bëj pyetje Elenës, por ajo po qante dhe nuk mund të qetësohej. Nuk mund ta kuptoja se çfarë kishte ndodhur atë mbrëmje.
Kur u kthyem në shtëpi, Elena e zuri gjumi menjëherë. Në mëngjes vajza ime u qetësua dhe më tha se gjyshja e kishte quajtur vjedhëse dhe kishte filluar ta shanë. Elena thoshte se kurrë nuk kishte marrë ndonjë gjë nga gjyshja e saj pa leje.
Unë i besova fëmijës time, sepse Elena kurrë nuk do të dëmtonte asnjë mushkë, e as të vidhte. Menjëherë e thirra mamanë time: “A je e lumtur? E rrite një kriminel të mitur!” – “Mami, çfarë thua? A mund të më shpjegosh çfarë ndodhi?” – “Çfarë u turpërua të thoshte ajo vjedhëse?”
- “Mjaft më quaj vajzën time kështu, çfarë ndodhi atje?” – “I mora paratë nga karta qëllimisht, i vura në portofolin tim, desha të shkoj në pazar nesër. Dhe shoh, por aty nuk kishte para.” – “Do të thotë se ndoshta dikush i ka vjedhur ato ose i ke vënë diku tjetër.”
- “Mos e mbro këtë vjedhëse, nuk ka asnjë justifikim!” Disa ditë më vonë, mama ime më telefonoi dhe më tha se kishte gjetur paratë në një çantë tjetër. Thjesht kishte harruar me cilën çantë ishte shkruar në bankë. I thashë se duhet të kërkonte falje te mbesa e saj, sepse fëmija nuk është fajtor dhe ka kaluar një stres të tillë. Por, mama ime nuk nxitoi të kërkonte falje. Nuk e prisja këtë nga ajo dhe marrëdhëniet tona u ftohën ndjeshëm.
