Si çdo nënë e mirë, doja që vajza ime të ishte e lumtur, të kishte një martesë të mirë dhe, natyrisht, dashuri të sinqertë, sepse ajo është thelbësore. Jeta ime personale nuk shkoi aspak siç doja – u divorca nga babai i vajzës sime kur ajo ishte vetëm pesë vjeçe.
Për pasojë, u martova përsëri, kam dy djem – binjakë, por jeta me bashkëshortin tim të dytë gjithashtu nuk shkoi shumë mirë, ose po ndahemi, ose po ribashkohemi kur ai mblidhte kokën. Jam shumë e lodhur prej tij. Dhe të gjithë ne jetojmë në një apartament me dy dhoma, në kushte të ngushta, me shumë pak hapësirë.
Vajza ime u rrit si një bukuri e vërtetë, dija se do të gjejë një princ. Kjo nuk është një proverbë e mirë: “Mos u lind e bukur, lindu e lumtur”; para së gjithash, një vajzë ka nevojë për një pamje të bukur dhe atëherë do të jetë e lumtur, pavarësisht se si e ndjen këtë, por është e vërtetë. Një djalë filloi të kujdesej për Julian: ishte i bukur dhe nga një familje e pasur. Babai i tij është shkencëtar, ka mësuar në një universitet prestigjioz dhe tani është biznesmen. Familja e dhëndrit ka një shtëpi në fshat, luksoze:
e lartë, e ndritshme, me gjelbërim në oborr, me paviljon, luhatëse, pishinë. Ka edhe një pjekës, ndonëse në shtëpi ka një jacuzz, një dush dhe dy tualete. Nuk kam qenë kurrë në një shtëpi si kjo, dhe miqtë dhe të afërmit e mi nuk kanë asgjë të tillë, kështu që nuk kishim mundësi ta shihja. Nënë e dhëndrit nuk ishte shumë e kënaqur që djali i saj zgjodhi vajzën time: tha se Julia nuk kishte një arsim të lartë, kishte studiuar vetëm për kuzhinier, familja e saj nuk ishte aq e pasur sa e tyre, dhe në përgjithësi, familja jonë nuk ishte në nivelin e tyre. Siç i tha djalit: “Po, fejesa jote është e bukur, por çfarë ka të bëjë kjo? A është kjo gjëja e vetme?”
Përveç kësaj, vajza ime është një person shumë i mirë – ajo është e mirë dhe modeste. Kjo është gjithashtu e rëndësishme për një grua, edhe pse nuk shihet me sy, por e ndjen shumë fort. Sidoqoftë, dhëndri im insistoi për një dasmë, çifti dorëzoi kërkesën në regjistrin civil dhe pati një dasmë. Nga ana ime, u dhashë çiftit vetëm 3000 grivna, nuk kisha më shumë, por nënë e dhëndrit investoi në restorant dhe organizoi ditën e dytë të festimeve në shtëpinë e saj.
Aty, në ditën e dytë të dasmës, e pashë këtë shtëpi: në katin e parë ka një kuzhinë të madhe, një banjë, një korridor, një gardërobë dhe një sallon të gjerë, që është i bashkangjitur me dhomën e gjumit të prindërve të mi. Në katin e dytë ka një korridor, një banjë dhe dy dhoma të mëdha të ndara: për dhëndrin tim dhe vëllain e tij të vogël.
Dhe jashtë ka një terras të gjerë. Ishte e qartë për mua që dhoma e dhëndrit do të ishte për çiftin e ri. Por gabova shumë, askush nuk mendoi për këtë: gjithçka u bë e qartë ditën e tretë të dasmës, të dielën, kur u mblodh një grup i ngushtë i të afërmve të çiftit. Doli që nuk kishte vend për çiftin e ri, ata nuk ishin të mirëpritur dhe askush nuk donte as të mendonte të jetonte aty. Babai kishte vendosur ta kthejë dhomën e djalit të martuar në një zyrë të tijën!
A mund të imagjinoni të dëboni fëmijët për një zyrë? Kurrë nuk mund të mendoja për diçka të tillë. Pas dëgjimit të gjithçkaje, thashë: “Ku do të jetojnë tani fëmijët tanë? Më vjen shumë keq, sepse nuk kam ku t’i çoj: një apartament me dy dhoma me binjakë”. Nuk e përmenda fare për bashkëshortin tim, ai nuk ishte në dasmë – një javë nuk është në shtëpi dhe nuk e di nëse do të ribashkohem me të apo jo. Por megjithatë – apartamenti me dy dhoma është shumë i vogël për të jetuar dy familje, ndërsa në shtëpinë e nënës së dhëndrit ka shumë hapësirë.
Por nënë e dhëndrit një herë tha kaq seriozisht dhe vendosmërisht: “E lashë shtëpinë e prindërve të mi kur isha 18 vjeçe, për të nisur jetën time, kam studiuar, kam punuar, kam arritur gjithçka vetë, kurrë nuk kam mbështetur tek dikush tjetër. Dhe djali im – nëse martohet, le të kalojë ai vetë të gjitha vështirësitë, le të fillojë të ndërtojë jetën familjare nga e para. Dhe tjetri do të shkojë në liri kur të martohet! Fëmijët duhet të fitojnë bukën e tyre”. Dhe burri i saj i tha diçka atij, duke thënë se kjo është e drejtë, se nuk mund të ketë dy gra shtëpie në një shtëpi, sepse kjo nuk është e mirë. Ja si janë njerëzit e pasur.
Kështu që ata i kursyen dashnoret e tyre në shtëpi, kjo është gjithçka. Por ky është fëmija i tyre. I shoh të rinjtë – të dy heshtin, shikojnë poshtë. U thashë nënave të dhëndrit: “Mos u turpëroni, nuk jeni të varfër, jetoni mirë, në begati. Fëmijët tani nuk kanë asgjë, le të fillojnë të qëndrojnë në këmbët e tyre, le të jetojnë disa kohë te ju dhe le t’i ndihmojmë të marrin një shtëpi me kredi, le të ikin, le të na ndihmojmë të gjithëve!”
Vajza ime më shikoi dhe më tha: “Hesht!”
Por nuk doja të heshtja dhe fillova një debat. Nënë e dhëndrit u zemërua, doli nga tarraca dhe shkoi në dhomën e saj, ndërsa nënë e dhëndrit vazhdoi të fliste diçka për pavarësinë dhe moshën e rritur. Si rezultat, vajza ime më thirri një taksi dhe ika. Siç pritej, brenda një jave, të rinjtë mbledhën gjërat e tyre dhe gjetën një apartament, të cilin e morën me para të tyre. Nënë e dhëndrit, që është kaq e pasur, nuk i ndihmoi në asnjë mënyrë: dhëndri punon, dhe Julia tani punon në një mensë, ata paguajnë faturat, qiranë dhe duan të marrin kredi për një makinë. U është vështirë, dhe unë nuk mund të ndihmoj fare të rinjtë.
Kurrë nuk i kam pëlqyer ata njerëz të pasur, nuk kam fare dëshirë të komunikohem me ta. Nuk e kam imagjinuar ashtu jetën e vajzës sime. Dhëndri im është i mirë, po, por tani jeton në varfëri, dhe vajza ime është me të. Si mund të jenë njerëzit kaq lakmitarë me kaq shumë para? Si është e mundur kjo? Çfarë mund të bëj për të ndryshuar jetën e vajzës sime dhe dhëndrit tim për mirë?
