Unë jam fëmija i vetëm në familje. Kur u martova, ne u transferuam të jetojmë te prindërit e mi. Jetonim së bashku, kurrë nuk grindeshim. Çdo njeri merrej me diçka të tijën, ndërsa ne i ndanim detyrat shtëpiake.
Do të thotë, kushdo që kishte kohë, bënte çfarë mundej. Kurrë nuk jemi grindur me nënën time për gjëra të vogla; nëse unë gatuaja darkën, ajo i pastronte enët, nëse unë pastronte shtëpinë, ajo kujdesej për fëmijët. Me fjalë të tjera, kushdo që ishte i lirë, bënte atë që duhej bërë. Prindërit e mi u pensionuan kohët e fundit. Ata u pensionuan në kuptimin e vërtetë të fjalës. Ata nuk duan të bëjnë asgjë: babai im tërë ditën luan shah me shokët e tij në oborr,
ndërsa nëna ime ka mbjellë lule dhe merret me to gjithë ditën. Ajo nuk bën asgjë në shtëpi, as nuk i la enët që hanë gjithë ditën. Mbrëmjen kthehem e lodhur nga puna, dhe në kuzhinë ka një mal enësh, nuk ka darkë, frigoriferi është bosh, shtëpia nuk është e pastër. Kthehem në shtëpi dhe nuk di nga të filloj. A nuk mund të bësh të paktën gjërat më elementare, a nuk mund të paktën të lavazhosh enët pas kësaj? Kthehem nga puna, dhe në shtëpi më pret një ndërrim i dytë: larje, gatim, pastrim, larje dhe hekurosje. Dhe kjo ndodhi edhe pse në shtëpi ka dy të rritur të shëndetshëm.
Nuk mund të kuptoj çfarë kanë, por kjo tashmë më shqetëson. Jam qenie njerëzore, edhe unë lodhem. Nëse do ta bënin këtë babai dhe nëna e bashkëshortes, nuk do të isha turpëruar. Do të mendoja se jam e huaj për ta dhe nuk u intereson që jam e lodhur. Pashë të flas me nënën time, por ajo thotë se ajo e ka kaluar kohën e saj. Kush ka nevojë, le ta bëjë. Ky ishte fundi i bisedës tonë. Si mund të rrish në shtëpi gjithë ditën dhe të mos bësh asgjë? Unë madje nuk di çfarë të bëj. A duhet të përpiqem të flas me të përsëri, apo thjesht të largohem? Ne do të largohemi dhe do t’i lëmë të jetojnë siç duan.
