Unë dhe burri im jemi martuar me dashuri për 12 vjet. Sigurisht, kishte mosmarrëveshje dhe keqkuptime, por përpiqeshim të zgjidhim të gjitha problemet në mënyrë konstruktive dhe ia dilnim mbanë. Që nga fillimi kemi jetuar veçmas nga të afërmit tanë, fillimisht me qira dhe më pas morëm një kredi hipotekore, të cilën e paguam plotësisht para tre vjetësh.
Marrëdhëniet me vjehrrën time ishin neutrale: nuk isha e ashpër, ajo nuk na pengonte, dhe nëse ndonjëherë fliste me burrin tim, unë nuk e dëgjoja. Por pastaj fillova të lodhem shumë. Thjesht nuk kisha energji për të kryer detyrat e shtëpisë. Vetëm sa arrita të kthehem nga puna dhe isha e shteruar. Burri im qeshi dhe tha: “Ti, nënë, je krejtësisht e lenë, nuk është puna e burrit të qëndrojë afër sobës.”
Nuk isha, por nuk kisha forcë dhe që prej tre javësh kisha një temperaturë të pazbërthyer. Vendosa të shkoj në spital dhe të kontrollohem. Mjekët e morën shumë kohë për të kuptuar shkakun e shqetësimeve të mia, fillimisht të gjithë ishin të një mendimi që gjëndra ime tiroide nuk funksiononte si duhet, por në të vërtetë ishte shumë më serioze.
Po, çfarë të them, diagnoza tingëllon shqetësuese, por nuk është krejtësisht e pafat, tha një mjek i lodhur në klinikën onkologjike, ku më në fund arrita, – do ta trajtojmë? Atëherë përgatitu për faktin që do të jetë e gjatë, e dhimbshme dhe shumë e shtrenjtë. Po ecja për në shtëpi dhe nuk e shikoja dot rrugën. Dielli po shkëlqente, por më dukej se ishte natë e zezë.
Dhe më e rëndësishmja, djali im, Mihajlo, është vetëm tetë vjeç. “Do të të trajtojmë,” tha burri im, “nuk do të dorëzohemi dhe do të bëjmë gjithçka.” Më filluan trajtime të pafundme dhe cikle të kimioterapisë shkatërruese. E humba flokët, vetullat dhe qerpikët. Duhej të largohesha nga puna për të shkuar në trajtime. Dhe më e rëndësishmja, paratë po shuheshin, por përmirësim nuk po shihja.
Burri im ishte i durueshëm, më mbështeste, ndërsa vjehrra ime e mori Misha me vete gjatë qëndrimit tim në spital. Por po e vëreja që burri im po më largoheshte ngadalë. Duket se shprehja e njohur se “vëllai e do motrën e pasur, ndërsa burri – gruan e shëndoshë” ishte e vërtetë. Nuk u grindëm, ai madje më shihte me keqardhje, por papritur nuk kishim për çfarë të flisnim.
Jetonim në dimensione të ndryshme: unë isha në spital dhe luftoja për jetën time, ndërsa ai thjesht jetonte, jetonte normalisht dhe gjithçka e kishte ende përpara. Një ditë mjeku tha: “E dini, në rastin tuaj nuk mund të bëjmë pa masa speciale, por për fat të keq ato janë të shtrenjta dhe nuk mund të garantojnë sukses të plotë.
Por kjo është më mirë se tani, kur nuk ka garanci fare. Do ta provojmë.” Shuma që ai shpalli ishte astronomike për mua. Shumë më tepër se çmimi i apartamentit tonë me dy dhoma në një lagje të mirë.” – “Mirë, do ta shesim,” tha burri im me pasiguri, por do të ndihmojë kjo? Shkova në kuzhinë dhe rastësisht dëgjova që biseda vazhdonte.
Për herë të parë pas shumë kohësh, vjehrra ime foli: “Mendon të shesësh apartamentin? A po ke çmenduri? Po nëse kjo nuk e ndihmon? Ajo do të vdesë, dhe ti ende ke një djalë për të rritur! Ku do të jetosh ti, ku do të jetojë ajo? A kam nevojë unë për këtë në pleqëri? Mos mendoni për këtë. Shumë mirë, tashmë jam jashtë listës. Madje mendoj se vjehrra ime kishte dikund një shami të zezë, gati për rastin.
Dola nga apartamenti dhe shkova në një pankë në shesh. Ai është tre vjet më i madh se unë, i martuar, jeton në qytetin tonë dhe nuk kemi biseduar shumë, veçanërisht pas vdekjes së nënës sime. Ishte qetë, por nuk zhvilluam asnjë ngrohtësi të veçantë në marrëdhëniet tona.
Me gruan e tij gjithashtu mbaja marrëdhënie të barabarta, por jo shumë miqësore, më dukej se ishte paksa mbivlerësuese ose diçka e tillë. Vëllai im më çoi larg mjerimit, te ai. “Çfarë të bëj,” tha Rita, gruaja e vëllait tim, “do të transferohemi në një apartament me qira, pastaj do ta shohim.
Dhe unë do ta shpall apartamentin për shitje në faqe.” Nuk kisha kohë as të thosha një fjalë, thjesht rrija aty dhe mbytej me lot. U tregua se një person, i cili në thelb ishte një i panjohur për mua, ishte gati të shkonte në një apartament me qira me burrin dhe fëmijën tim, vetëm për të mundur të mbijetoj.
Trajtimi dha rezultate. I dhashë paratë që më kishin mbetur vëllait tim, i cili mori një kredi hipotekore për apartament bashkë me gruan e tij. Unë jetoj me djalin tim te vjehrra e vëllait tim, ajo më ofroi: “Kam mjaft hapësirë, merr dhomën tënde dhe mos mendo për asgjë, është kaq mirë, mos më falendero.”
Kjo ishte Rita ime, e cila nuk dëshironte që dhëndri të jetonte me vjehrrën, por unë nuk jam vjehrrë, nuk jam vjehrrë, kështu që sigurisht do të merremi vesh. Apartamenti është shpallur për shitje, dhe pastaj do të blej një vend të tijin për jetesë. Sepse vëllai im dhe gruaja e tij nuk duan as të dëgjojnë që do t’u jap para si kompensim për trajtimin tim.
“Je çmendur, do të fitojmë para së bashku,” tha Rita, “Do të fitojmë para! Mos shpik gjëra, mendohu për veten, kemi nevojë për një specialist në punë, paga është e mirë, do të shkosh?” Burri im, i cili nuk më kishte parë për gjashtë muaj, ishte shumë i befasuar nga ndryshimet në pamjen time dhe propozoi të fillonim gjithçka nga e para.
Po sikur sëmundja të kthehet? Jo, mos përgjigjuni për këtë pyetje, pasi nuk do të jetoj me tradhtar. Po, ndonjëherë njerëzit që mendojmë se janë të keqinj, mund të na ndihmojnë vërtet. Por ata që janë më të afërt, në të cilët mbështetemi, mund të na kthejnë shpinën çdo kohë.
