Kur ishim duke u takuar, gjithçka ishte në rregull. Ai më njohu me prindërit e tij dhe unë fillova t’i vizitoja shpesh. Mbrëmjeve pinim çaj dhe tortë dhe bënim plane për të ardhmen. Një vit më vonë, ai më propozoi martesë. Para kësaj, Andri kishte jetuar me prindërit e tij dhe madje dëgjova që ai i jepte gjithë rrogën e tij nënës së tij.
Por unë menjëherë i vura kushte që të jetonim veçmas. Andri u dakordua. Çdo ditë pas pune, ai shkonte fillimisht në shtëpinë e prindërve të tij dhe vetëm pastaj kthehej në shtëpi. Fillimisht nuk i kushtova shumë rëndësi, sepse një njeri duhet t’i ndihmojë prindërit e tij.
Por më vonë fillova të nervozohem. I thashë Andrit se, megjithëse jetojmë së bashku, ai kalon më shumë kohë me prindërit e tij sesa me mua. Ai menjëherë u përmirësua dhe filloi të kthehej më shpesh në shtëpi. Kishim të ardhura të mira dhe atëherë fillova të mendoj për një fëmijë.
Duhej të lindja, sepse isha tashmë 30 vjeç, të gjithë rreth meje kishin lindur fëmijën e dytë, ndërsa unë nuk kisha ende asnjë. Andri më mbështeti. Por që kjo të ndodhte, duhej të kishim një shtëpi tonë. Në vend që të merrnim një shtëpi me qira, do të ishte më mirë të merrnim një kredi hipotekore. Rroga ime do të shpenzohej për shpenzimet e jetesës, ndërsa rroga e Andrit mund të kursehej për koston e parë. Kështu vendosëm të vepronim. Kështu kaluan disa muaj. E pyeta burrin tim se sa kishte kursyer. Ai më shikoi befasuar. – Nuk kam asgjë.
– Çfarë do të thuash? Të katër muajt e fundit kemi jetuar me rrogën time, e ku janë paratë e tua? – I jap ato nënës sime… E di, ata janë mësuar të jetojnë me rrogën time, prandaj vendosa… – Andri, a je i normal? Dua të them se ke jetuar me paratë e mia për disa muaj. Pasi e dëboha nga apartamenti. Nuk mund ta shoh më, e as të jetoj me të. Fat që nuk pata një fëmijë nga një burrë si ai.
