„Bashkëshorti im vdiq i ri, nuk kishte as 45 vjeç. Që atëherë kam provuar disa herë të lidhem me dikë, por ato lidhje nuk zgjatën shumë. Fillimisht problemi ishte se kisha tre fëmijë. Kur ata u rritën dhe u shpërngulën nga shtëpia, unë tashmë isha në fillim të pesëdhjetave, kështu që u bëra e padukshme në sytë e shumë burrave…
Në të vërtetë doja të kisha dikë me të cilin të ndaj jetën time, por pas dhjetë vitesh vetmi tashmë kisha humbur shpresën për dashuri. Dhe pastaj, pak pas ditëlindjes time të 70-të, u shfaq Adami. Takimi ynë i parë nuk ishte aspak premtues, në fakt ishte vërtet i pakëndshëm, por fati mund të jetë mashtrues. Tani janë dy vjet që jemi së bashku dhe shpresoj shumë që do të jemi së bashku deri në fund të ditëve tona…“
Unë jam pensioniste, por nuk heq dorë nga kënaqësia.
Takimi im i parë me Adamin ndodhi në kushte vërtet të pafavorshme. Por ndoshta pikërisht për këtë e kujtojmë aq mirë të dy? Ishte një ditë pas ditëlindjes time. Po, edhe 70-vjetori mund të festohet me pompë!
Ideja për një festë me mbi dyzet njerëz më erdhi vitin e kaluar. E kuptova se nuk ndihem fare në moshën time dhe se ndoshta nuk ekziston ndonjë rregull nga lart që thotë se një pensionist nuk mund të argëtohet, apo jo?
Siç vendosa, ashtu veprova. Ftoja të gjithë familjen dhe shumë miq, porosita catering nga restoranti im i preferuar dhe një tortë të madhe… Ishte fantastike! Por nuk e kisha menduar se nata do të kishte pasoja të tilla në jetën time.
Takova Adamin në kushte dramatike.
Ditën pas festës, duhej të paguaja faturën në restorantin që më kishte siguruar menunë për ditëlindjen. Gjatë punës, mora disa pjata që i kisha lënë në shtëpi. Koha ishte e tmerrshme: binte shi, dhe përmes erës së fortë, shiu i pasigurt nuk kursente askënd. Çadrat apo kapuçet nuk ndihmonin fare.
U mundova të ikja sa më shpejt që të mundja nga makina deri në ambientet e restorantit, as nuk shikoja përpara dhe atëherë… ndodhi! U përplasëm me dikë te dera.
„Çfarë po bën! Tortën time!“
Ngrihem si ngurta. U përplasëm me një burrë të lartë dhe i godita ato pjatat fatkeqe. Ai ngriti duar në një gjest mbrojtës automatik. Kutia me tortën që mbante, ra menjëherë në një pellg të ujit para hyrjes së restorantit.
I kërkova falje dhjetë herë dhe madje desha të ofroj ndihmë, por ai ishte aq i tronditur sa vetëm bëri një gjest të zemëruar me dorë dhe shkoi shpejt. U ndjeva shumë budalla. U ndjeva edhe më keq kur gratë në restorant më shpjeguan se torta për 95-vjetorin e ditëlindjes së nënës së tij kishte rënë në pellg.
Vendosa t’i telefonoj. Kurrë nuk kam penduar për këtë!
Në ditët pasuese nuk mundja të ndaloja së menduari për të. Më në fund shkova në restorant dhe kërkova nga menaxheri numrin e burrit me të cilin isha përplasur. Kur e thirra, ai ishte shumë i befasuar dhe pas pak kohësh vetë nisi të më kërkojë falje për reagimin e tij ndaj incidentit të pafat. Filluam të shtrijmë kush e kishte bërë më keq dhe ndodhi që në fund të bënim një kafe…
Dhe pastaj? Dhe pastaj kaloi shpejt, sepse doli që bisedonim shumë mirë dhe çdo orë të kaluar së bashku bëhej menjëherë më e bukur. Shpejt u bë një çift – në moshën tonë vërtet nuk ka asgjë për të pritur! Tani kanë kaluar dy vjet nga historia e tortës dhe falënderoj fatin që atëherë binte aq shumë shi.
