Burri im ka dy vëllezër më të mëdhenj, të dy të martuar, dhe unë ende mbaj kontakte me gratë e tyre. Kur ende isha në lidhje me burrin tim, kunatat më trembnin për vjehrrën. Më tregonin se nëna e burrave të tyre pothuajse ua kishte shkatërruar martesat: “E mbyllim derën – ajo hyn nga dritarja, i mbyllim dritaret – ajo futet nga çarjet.”
Sigurisht që këto histori më trembën. Edhe nëna ime më kishte trembur gjithë jetën, duke më thënë se askush nuk do të martohej me mua në atë mënyrë. Më thoshte që isha dembele dhe e pakujdesshme, dhe se gjithmonë bëja gjithçka vetë. Dhe ja, u martova – përkundër parashikimeve të nënës sime. Dhe në muajin e parë nuk e pashë fare vjehrrën.
Ndoshta sepse ishim ende në muaj mjalti. Kur u kthyem, vendosëm të fillonim një rinovim. Atëherë u paraqit vjehrra ime me idetë e saj. A duhet të them që ishin propozime? Jo, më shumë ishin vendime që ajo tashmë i kishte marrë. Solli bojë dhe tapetë, dhe ata sollën parket laminati.
Burri im mendoi se do të bëja skena, sepse kishin vendosur pa dijeninë time si do të jetonim. Edhe vjehrra ime priste ndonjë reagim nga unë, dhe unë i thashë: “Faleminderit, Nina Ivanovna.” Noçka i ra nga çudia. Nuk u ndal, vazhdoi të më ndihmonte “pa pyetur” deri në fund. E hoqi dollapin e vjetër nga dhoma dhe solli një të ri.
I falënderova përsëri. Duhet të më kuptoni. Gjithë jetën nëna më ka quajtur dembele, por nuk jam ashtu në gjithçka. Vjehrra ime i zgjodhi tapetat, dhe unë nuk jam kërkuese, do të jetoj me to. Nuk do ta rinovoja fare shtëpinë po të mos kishte rënë suvaja.
Pastaj ajo shkoi dhe zgjodhi gjithçka vetë – vërtet, shumë faleminderit. Kohët e fundit solli edhe kompletet e saj, dhe hodhi jashtë tonat të vjetrat. Si t’i them ndonjë fjalë të keqe? Ajo po bën gjithçka për djalin e saj. Po, i pëlqen të hekurosë këmishat e tij – le ta bëjë.
I pëlqen të vendosë ngjyrat e peshqirëve të kuzhinës – patjetër. Burri im më do për këtë. Nuk e detyroj të zgjedhë mes meje dhe nënës së tij. Kunatat mendojnë se po i lëpihem vjehrrës, por unë jam thjesht dembele.
