Kohët e fundit, djali im më telefonoi. Më tha: “Përkujdesu për nipërit për një javë, ne me gruan po shkojmë me pushime në det. Po shkojmë pa fëmijët.” Atëherë ia kujtova të gjitha. Që nga dita kur vendosi të martohej në moshën 20-vjeçare, pa e mbaruar ende universitetin.
Ajo ishte dita kur u bë njeri i pavarur. Unë nuk i detyrohem më asgjë. Ai donte të kishte familje dhe fëmijë – le të kujdeset vetë për ta. Mund t’ia kisha dhënë vetë apartamentin, por babai im ndërroi jetë. Më ishte bërë e vështirë të jetoja vetëm me pensionin tim. Prandaj, e dhashë apartamentin me qira.
Përveç kësaj, ai është i rritur, pothuajse 30 vjeç. Fëmijët e tij janë ende të vegjël – më i madhi ka tre vjeç, dhe më i vogli një vit e gjysmë. A e kupton ai si do të rri unë me ta? Unë nuk jam më e re, dhe babai im nuk është më mes nesh. Fëmijët e tij janë si kometa – arrijnë të jenë kudo.
Është e pamundur të qëndrosh pas tyre. Shpina nuk më lejon të jem pranë tyre gjithë kohën. Dhe nëse ju kujtohet, gjatë viteve pas martesës së tij, ai gjithmonë ka pasur ndihmën e krushqve. Ata i siguruan një apartament, një makinë për tim bir dhe i gjetën një punë. Tani po i ndihmojnë edhe me fëmijët.
Unë nuk kam lidhje me këtë – le të shkojnë te ata. Edhe më parë kanë qenë te ata, le të merren edhe tani. Le të shkojnë në vilë me ta, të vrapojnë pas fëmijëve. Miku im më kritikoi, më tha se po veproj gabim. Se kështu si jam tani me ta, do të më vijë era pleqëri keq.
Thonë se në pleqëri veprimet e mia do të më ndjekin. Që askush nuk do të më japë një gotë ujë.
Jam aq e vjetër sa nuk shoh njeri rreth meje – vetëm kur kanë nevojë për mua, më telefonojnë. Dhe unë besoj se respekti për prindërit nuk duhet të humbasë me kalimin e moshës. Në fund të fundit, unë ia kam dhënë jetën, e kam rritur. Pastaj e lashë të rritet dhe të bëhet i pavarur. Nëse nuk ju pëlqejnë metodat e mia të edukimit – mos më flisni. Jetoni me burrat tuaj “të fortë”.
