Së fundmi, vura re që në oborrin tonë u shfaq një vajzë me sy të ngushtë. Menjëherë e kuptova se nuk ishte nga këtu dhe nuk ngjante me ne. Por më tërhoqi edhe më shumë, sepse ishte misterioze. Vajza nuk fliste me askënd, ecte me kokën ulur, nuk i shikonte njerëzit në sy.
Kishte edhe një foshnjë të vogël. Ajo shëtiste me karrocën në kopshtin afër shtëpisë sonë. Kur njerëzit përpiqeshin ta ndihmonin për të kaluar bordurat me karrocë, ajo nuk pranonte dhe bënte gjithçka vetë. Njëherë u përpoqa ta pyesja diçka në ashensor, por ose nuk më dëgjoi, ose kishte frikë nga unë.
Por një ditë më në fund arrita të mësoj diçka për të. Ajo po dilte nga një dyqan, shtynte karrocën me një dorë, ndërsa në tjetrën mbante një qese me pelena dhe nuk dinte ç’të bënte me qesen e dytë. Vrapova ta ndihmoja. Kështu mësova se vajza quhej Amina.
Ajo ishte nga një vend i largët, ku vetëm burrat respektohen dhe nderohen, ndërsa gratë nuk përfillen – janë më shumë si shërbëtore. Burri e kishte përzënë Aminën nga shtëpia, por ajo nuk mund të kthehej me fëmijën tek prindërit – do të ishte një turp i madh.
Duhej të vinte te vëllai i saj, i cili banon në ndërtesën tonë. Por, për të qenë e sinqertë, kurrë nuk e kam parë vëllain e saj. Ai punon gjithë ditën në ndërtim, ndërsa Amina nuk ka ç’të bëjë tjetër veçse të kujdeset për shtëpinë dhe të rrisë fëmijën.
– Nëna ime më thoshte se duhet të jetoja vetëm për të dhe për të. Duhej të harroja veten. – Më parë mendoja se e kishte fjalën për burrin tim, por tani kuptoj se në rastin tim ajo fjali vlen për djalin tim – më tha Amina.
Nuk mund ta kuptoj plotësisht kuptimin e fjalëve të Aminës – “të jetosh për burrin tënd” – por duket se pikërisht kjo është ajo që e ndihmon të vazhdojë të jetojë në përgjithësi.
