Që e vogël kisha një ëndërr – të krijoja një familje të madhe dhe të bashkuar. Isha e martuar për 16 vite. E doja shumë burrin tim. Pas dasmës mbeta shtatzënë dhe solla në jetë vajzën tonë. Babai im e përkëdhelte shumë. Vajza jonë e adhuronte babain më shumë se çdo gjë tjetër në botë. Më lëndonte kjo gjë, por nuk e tregoja.
Në vitet e fundit vura re që burri im ishte ftohur ndaj meje. Shumë shpejt kuptova se ai kishte një tjetër grua në jetën e tij. Kërkova menjëherë divorc. Kur vajza ime mësoi arsyen e ndarjes, ajo ndaloi së foluri me të atin. Por në gjyq mësova diçka që më theu shpirtin – vajza ime kishte vendosur të jetonte me babain e saj.
E luta të mos më braktiste, por ajo nuk donte të më dëgjonte fare.
Për më tepër, ajo filloi të sillej shumë mirë me gruan e re të babait të saj, duke lënë pas dore nënën e vet. Vuaja, qaja netëve, isha e copëtuar nga dhimbja. Ndihesha e panevojshme dhe e braktisur. Motra më këshilloi t’u hakmerresha. Kur shkova të marr gjërat e mia, nuk kishte askënd në shtëpi.
Përzjeva vezë të pagatuara me lëng skumbri, e hodha këtë përzierje në një shiringë dhe e shpërndava nëpër tapete, në mobilje dhe nëpër çarje të ndryshme. Mora gjithçka nga shtëpia – madje edhe enët dhe sendet personale të vajzës sime që ajo vetë i kishte blerë. Le të kujdeset i ati për të, nëse ajo zgjodhi atë.
Doja që të dy të vuajnë. Burri im e kuptoi që isha unë dhe filloi të më kërcënonte me polici. Nuk pendohem për asgjë – dhe ata nuk mund të më provojnë asgjë. Ndihem si fitimtare. Mendoj se morën atë që meritonin.
U hakmorra për tradhtinë. Dhe mos më thoni që vajza ime nuk e meritoi. Tradhtia është si një thikë në zemër. Është shumë e vështirë të mos mendosh për hakmarrje kur ke dhënë aq shumë dashuri, energji dhe kohë.
