– Vanja, nëna jote ka ardhur të të shohë! Nxito!
Fëmijët u mblodhën rreth Vanjës dhe e shikonin me përçmim djaloshin e ri. Ai kishte ardhur në jetimore nr. 3 vetëm disa muaj më parë, por tashmë kishte fituar armiq që jo vetëm e urrenin, por edhe i bënin keq. Dhe çfarë priste ai kur, sapo kishte ardhur, i kishte parë fëmijët e tjerë me përçmim dhe kishte thënë:
“Ju jeni nga jetimorja, ndërsa nëna ime do të vijë së shpejti të më marrë, e kuptoni?
Unë nuk jam jetim, ndryshe nga ju – unë kam nënë.”
Djali nuk ua vinte veshin fyerjeve dhe vazhdonte të përsëriste se nëna e tij do të vinte së shpejti dhe se ai do të largohej përgjithmonë nga jetimorja. Këto fjalë ishin si të derdhje benzinë mbi zjarr për fëmijët atje. Ata ranë dakord t’i thoshin gjithmonë se nëna e tij po vinte. Argëtoheshin duke parë se si Vanja vraponte plot shpresë drejt dritares. Pastaj qëndronte gjatë atje, duke shpresuar se do ta shihte nënën e tij dhe se ajo do t’i bënte me dorë. Por ajo nuk vinte kurrë – vetëm e qeshura e fëmijëve pas shpinës së tij.
Në ato momente, djali shtrëngonte fort lodrën e tij – një qenush i vogël, që i kujtonte shtëpinë. Vanja shpesh e ëndërronte nënën e tij natën, ashtu siç kishte qenë dikur – jo e fryrë nga pija siç ishte bërë pas vdekjes së babait të tij, por e re dhe e bukur.
“I dashur, do të qëndrosh në jetimore për pak kohë derisa të shërohem,” – i kishte thënë ajo kur e la atje.
“Aty do të jesh më mirë se në shtëpi. Do të kesh shokë dhe lodra të reja.”
“Dhe kur të shërohem, do të vij menjëherë të të marr.”
Koha kalonte, por nëna e tij nuk po vinte. Stafi i jetimores i bënte shenjë me dorë që të largohej kur ai i lutej të thërrisnin nënën e tij.
“Harroje atë. Ajo nuk ka nevojë për ty më.”
Kaloi një vit, pastaj dy, tre, katër… gjatë gjithë kësaj kohe, Vanja ruante me shumë kujdes një fotografi të vogël të nënës së tij, në të cilën ajo i thoshte:
“Unë do të vij patjetër për ty, biri im.”
Me çdo vit që kalonte, shpresa se nëna e tij do ta merrte, zvogëlohej gjithnjë e më shumë.
“Vanja, nëna jote është këtu për të të parë.”
Djali e shikoi edukatoren me dyshim, duke u çuditur se si një grua e rritur mund të tallte kaq mizorisht një fëmijë. Prej kohësh nuk reagonte më ndaj shakatave të fëmijëve të tjerë, ndaj ata kishin pushuar së ngacmuari. A mos vallë këtë herë ishte e vërtetë?
Djali e ndoqi ngadalë edukatoren. Tashmë nuk i interesonte më kush kishte ardhur ta shihte. Çdo gjë që ndodhte i dukej e kotë dhe pa kuptim. Doli në korridor dhe pa një grua që qëndronte aty.
“Vanja, kjo është nëna jote,” – tha edukatorja me një buzëqeshje të lehtë.
“Kjo grua dëshiron të të birësojë, por siç e kupton, ti je tashmë pak më i rritur, dhe ajo…”
Vanja e shikoi gruan e panjohur me vëmendje. Ajo buzëqeshi lodhur.
A do të thotë kjo që ai më në fund do të ketë një nënë?
Po me nënën e tij të vërtetë, çfarë ndodh kur ajo është gjallë dhe e shëndetshme?
Edukatorja nuk e përballoi dot shikimin e thellë të Vanjës. Papritur, ai djaloshi i vogël u bë burrë – i pjekur, i kuptueshëm, serioz.
Do të doja shumë të mund të shkruaja se nëna e Vanjës më vonë u pendua, hoqi dorë nga pija dhe e mori djalin e saj. Por kjo do të ishte një gënjeshtër.
Dua t’ju them me sinqeritet atë që shpresoj një ditë ta dëgjojë çdo fëmijë në jetimore:
“Nxito, nëna jote ka ardhur për ty.”
