Unë dhe Stasi vijmë që të dy nga familje të shtresës së mesme. U njoha me të kur ende punoja si manikyriste në një qendër SPA. Bashkëshorti im kishte atë “fijen e sipërmarrësit”. Filluam një biznes tonin në fushën e shërbimeve. Punonim shumë dhe me përkushtim. Morëm kredi për të zhvilluar biznesin tonë.
Ndonjëherë dukej sikur gjithçka do të dështonte. Por… puna jonë filloi të japë fryte dhe jeta jonë ndryshoi për mirë. Stasi ka një motër, Toma. Ajo është njëzet vjeçe, por zhvillimi i saj mendor ka mbetur në moshën 16-vjeçare. E vetmja gjë që bën është të ëndërrojë për një “princ mbi kalë të bardhë”.
Prindërit e Stasit na lutën t’i ndihmonim vajzës së tyre, ndaj e punësuam si administratore në zyrë. Por ajo nuk arrinte të kryente as detyrat më të thjeshta.
“Po punoj për njëzet mijë, ndërkohë që duhet të marr trefishin,” tha kur dha dorëheqjen. Ishte e lirë të largohej. Ne nuk e ndaluam.
Me atë pagë, vendi do të zëvendësohej shpejt… Ajo e la punën, por vazhdoi të jetojë me ne. Një ditë, Toma u kthye në shtëpi dhe na tregoi çelësat e makinës së saj.
“Nga i more?” – u habit Stasi.
“Thjesht do jua kthej paratë. Ja dokumentet” – dhe na zgjat kontratën e kredisë.
“Por gjithçka këtu është në emrin tuaj,” tha burri im i habitur, duke lexuar dokumentet.
“Kush ta hapi linjën e kredisë? Si do ta shlyesh?”
“Afër u hap një zyrë e re. Quhet ‘Kredi për të gjithë’. Sidoqoftë, s’kam para… kështu që paguani ju.”
Stasi e kapi motrën për jaka, më dha një shenjë me kokë:
“Hajde, po shkojmë te shtëpia e prindërve të mi,” dhe e tërhoqi motrën, që po rezistonte, deri te makina jonë.
Këshilli familjar mori këto vendime:
-
Të kthehej makina e Tomës në autosallon (u bë – paguam penalitet),
-
Të anulohej kredia e Tomës në “Kredi për të gjithë” (u anulua – sërish me penalitet),
-
Toma të kthehej në punë në zyrën tonë dhe të punonte nën mbikëqyrjen e rreptë të prindërve.
Dy javë më vonë, unë dhe bashkëshorti i dhuruam Tomës një iPhone të ri – atë që kishte ëndërruar gjithmonë.
