Pas dasmës, vendosëm me bashkëshortin tim që do ishte më mirë të jetonim përkohësisht tek nëna e tij, për të kursyer para për një apartament tonin. Po të paguanim qira, zor se do mund të kursenim ndonjë gjë.
Nuk doja të jetoja me vjehrrën – kisha dëgjuar shumë histori të pakëndshme për jetesën me të – por nuk kisha ku të shkoja tjetër. Për habinë time, nuk pata asnjë konflikt shtëpiak me të. Që në fillim ndamë detyrat shtëpiake. Edhe bashkëshorti im më ndihmonte shumë me pastrimin dhe gatimin.
U përshtata shpejt me gjithçka. E vetmja gjë që më nervozonte ishte dashuria e sëmurë e nënës së tij për të. Bashkëshorti im është 30 vjeç, por ajo sillet me të sikur të ishte ende fëmijë. Gjithmonë kontrollon çfarë ka ngrënë, si është veshur. Hyn vazhdimisht në dhomën tonë – dhe kjo është shumë e pakëndshme, sidomos në mbrëmje.
Duhej të ndërroja rrobat në banjë, sepse vjehrra ajroste dhomën tonë dhe i bënte pyetje djalit të saj para se të flinte, për ditën që kishte kaluar. Pastaj ia ndërronte çarçafët çdo herë, sepse “djali i saj duhet të flejë vetëm në rroba të pastra”. Por më absurde nga të gjitha ishte fakti që nuk më linte të mbyllja derën e dhomës së gjumit. Hynte disa herë gjatë natës për të na kontrolluar dhe më pas ia rregullonte batanijen të birit që të mos kishte ftohtë.
Në mëngjes isha në një gjendje shumë të keqe dhe i thashë drejt e në sy vjehrrës time që nga ajo ditë e tutje dera e dhomës sonë do të qëndrojë e mbyllur gjatë natës, sepse ashtu ndihem më rehat. Ajo nuk reagoi, ndoshta priste që djali i saj të kthehej për të folur me të për këtë çështje.
