– Mami, çelësat e tu janë në korridor, do t’i vendos në çantën time. – Për disa minuta ra qetësi, dhe pastaj, si rrufe në qiell të hapur:
– Si mund ta imagjinosh një gjë të tillë? Mami, ti je dyzet vjeç!
Duhej të kishe menduar për fëmijën para kësaj. Të gjithë do të më qeshin. Nëse nuk bën asgjë, do të largohem nga shtëpia, vetëm ta dish. – Lotët më rridhnin nëpër faqe.
– Do ta bëj – tha Julia, vajza ime 15-vjeçare, – vetëm ta dish, do të iki dhe nuk do të më gjesh më.
Nëse babai im dhe gjyshet nuk më pranojnë, do të shkoj kudo. E kupton çfarë po bën? Është turp! Dhe përveç kësaj, do të më bësh të laj pelenat dhe të shtyj karrocën. – Vajza ime tregoi me gisht drejt barkut tim. Papritur, ndjeva marramendje. Jam 40 vjeç.
Julia është vajza ime nga martesa e parë. Ajo përfundoi disa vite pas lindjes së saj. U ktheva me foshnjën tek prindërit e mi. Jo, ish-burri im u largua nga kujdesi dhe mbajtja e vajzës së tij: takoheshin, shkonin në kinema, i blinte dhurata.
Nuk më ftoi të shkoj te ai – atje kishte një grua të re të pasur, një apartament luksoz të saj, të afërm të pasur, dhe nuk prisnin vajzën time.
– Do të bëhet xhaxhi Ivan babai im? – pyeti Julia kur ishte pesë vjeç. – Si tezja e babit, Mirosllava, që është gruaja e tij dhe “nëna rezervë” për mua? Çfarë të thosha?
Jo, nuk do të jetë babai yt, Julia tashmë ka një baba, por do të jetë një mik i mirë dhe mbrojtës. Për më tepër, ai nuk ka asgjë kundër Julias – ndryshe nga tezja Mirosllava.
– Oj bijë – më tha nëna ime atëherë – dua që Julia të mos ndihet më keq se të tjerët. Shko tek ai. Je e sigurt që Ivani nuk do t’ia bëjë keq mbesës së vet?
– Ai është i ndershëm, i mirë – tha ajo – i lumtur, e do Julian si vajzën e vet. Nëse ka ndonjë gjë, Ivan është i pari që ndihmon. Ai e zbriti vjehrrin tim nga kati i katërt kur kishte këmbën e thyer dhe ashensori nuk punonte, ishte urgjencë – burri im kishte dhimbje dhëmbi.
– Njeri i mirë – u pajtua babai im, – i duhuri.
Julia ishte shumë e lidhur me Ivan gjatë të gjitha 10 viteve të martesës sonë, e quante “babi”, i qante për mua, për mësuesit që ia ulnin notat. Bënin gjithmonë diçka së bashku…
– Pse nuk lind një fëmijë? – më pyeti nëna ime tri vite pas martesës së dytë, prerë, në sy, qartë që kishte kohë që e mendonte këtë çështje:
– Ivani është burrë i shkëlqyer, dhe Julia do të donte shumë të kishte një vëlla apo motër. Mjekët ngritën supet, koha kalonte.
– Mos u shqetëso – më tha burri im kur përsëri u bë e qartë që lejleku nuk do të vinte – kemi Julian. Mos u shqetëso.
Dhe nuk ishte se Ivani kishte nevojë për një fëmijë të vetin – unë isha ajo që doja të lindja. Me një baba që do, në një familje të qetë dhe të plotë.
– Ivan: “Dy muaj më parë u shtanga, e imagjinon? Testi doli pozitiv! Burri im qau si fëmijë, megjithëse unë jam 40 dhe ai është 3 vjet më i madh.
Kështu ndodhi – hoqëm dorë nga pritja dhe ndodhi mrekullia.
– Është pak vonë – psherëtiu nëna ime – por nuk është asgjë e keqe. Sot edhe fëmijët e parë lindin më vonë. Jam shumë e lumtur. Julia do të largohet nga shtëpia për disa vite dhe ti nuk do të mbetesh vetëm me Ivan.
Është i lumtur ai? Sigurisht që po! Mos i thuaj ende Julias, le të kalojë tremujori i parë. Nuk ka shumë rëndësi… do të më thuash më vonë.
– Mami! – thirri vajza ime nga dera – të kanë rënë çelësat nga çanta? I ktheva brenda. – Dhe në momentin tjetër, e zbehtë dhe me sy të rrumbullakët, ajo u shfaq në derën e kuzhinës ku bashkë me burrin tim qëronim patate.
Vajza ime mbante kartelën time, atë që ishte në çantë… Dhe pastaj dolën ato fjalë. Histeri, lotë. Më sillej koka. E pashë fytyrën e burrit tim si u zbeh, supet iu varën…
– Ndoshta duhet të flasim me të? – Nëna ime ishte e shqetësuar:
– Eh, është adoleshente, rebelohet, është xheloze… Ndoshta do ta kuptojë me kohë.
– Duhej ta ndëshkoje – mërmëriti babai im – jo ta përkëdhelje menjëherë.
– Nuk e di – më mori në telefon ish-burri im një orë më vonë, pasi Julia i ishte ankuar – kjo është punë për gratë. Unë nuk e di. Por ti duhet ta lindësh, pse të dëgjosh atë?
Ish-vjehrra ime më foli prerë në telefon:
– Mos e mendo fare, mos u pajto me një vajzë budallaqe! Ajo nuk kundërshtoi kur Mirosllava solli në jetë motrën e saj. Po, do ta pranoj nëse vjen, nuk do ta përzë. Por u habita nga një grua prej së cilës s’prisja fare mbështetje.
– Tungjatjeta – zëri në telefon më ishte i panjohur – jam Mirosllava. Doja t’ju thosha… të lejoni Julian të qëndrojë te ne. Këtu ajo do të qetësohet dhe do të kuptojë që të kesh motër apo vëlla nuk është aspak diçka e keqe. Dhe ju me siguri duhet ta mbani fëmijën.
Vajza? Shkoi te i ati dhe përplasi derën.
– Gjithçka do të rregullohet, ajo do të qetësohet. I dua. Të gjithë. Gjithë familjen time të madhe: vajzën time, Ivanin, mamanë dhe babanë tim, ish-burrin e çapkën, vjehrrën e tij të rreptë, madje edhe Mirosllavën arrogante që e njihja aq pak, dhe fëmijën tim të palindur, për të cilin të gjithë votuan “po”.
