Kam pesë vjet që jetoj në Itali dhe as që e mendoj të kthehem në vendin tim, sepse nuk kam tek kush të shkoj. Pas vdekjes së bashkëshortit tim, mbeta me dy fëmijë: një djalë 16-vjeçar dhe një vajzë 14-vjeçare.
Punova si infermiere në qendrën lokale të shëndetit dhe merrja një shtesë për fëmijët, por të ardhurat nuk më mjaftonin për nevojat bazë, sepse fëmijët po rriteshin dhe kërkonin gjithnjë e më shumë shpenzime. I lashë fëmijët me nënën time dhe shkova në Itali për të punuar. U dërgoja para çdo muaj…
Pagova për shkollimin e tyre dhe i mbaja të dy, edhe djalin edhe vajzën, gjatë kohës që ishin në universitet. Unë pagova edhe dasmat e djalit dhe të vajzës.
Djali im vendosi ta përfundonte shtëpinë e prindërve, të cilën kishte filluar ta ndërtonte bashkëshorti im, dhe unë financova ndërtimin…
Më pas grumbullova para për katër vite për ta ndihmuar vajzën time të blinte një shtëpi, ajo donte një apartament… Djali më premtoi se do ta rinovonte dhe rindërtonte shtëpinë tonë ku kishim jetuar së bashku. Financova edhe atë projekt. Në fund, kur të kthehesha, duhej të kisha një vend ku të jetoja… Kështu kaluan pesë vite nga jeta ime.
Kur nëna ime u largua nga kjo botë, u ktheva në shtëpi me shpresën se do të qëndroja aty, por u zhgënjeva shumë.
Dola në oborr dhe pashë një shtëpi të bukur, por vetëm nga rruga, sepse nusja nuk më lejoi të kaloj portën. Shtëpia e djalit tim ishte e madhe dhe e bukur, por kasollja ime ishte në gjendje të mjerueshme dhe askush nuk e kishte rregulluar. Nusja doli në oborr dhe as që më ftoi të hyj brenda, duke thënë se djali nuk ishte në shtëpi. Mund ta imagjinoni gjendjen time shpirtërore – isha e përjashtuar dhe nuk më linin as të hyja në shtëpinë që ishte ndërtuar me paratë e mia!
Shkova në shtëpinë e vajzës sime, më dha për të ngrënë, pranoi dhuratat e mia, por nuk më ofroi as banjë, as vend për të fjetur. Ajo tha se ishte ngushtë, fëmijët ishin në një dhomë dhe ajo me burrin në tjetrën, duke thënë se nuk u kisha dhënë mjaftueshëm për të blerë një apartament me tre dhoma gjumi.
Motra ime e mori shtëpinë e nënës sime, duke thënë se ajo kujdesej për nënën tonë, ndërsa unë fitoja para për fëmijët e mi, dhe çdo vit udhëtojnë në Egjipt ose Turqi dhe nuk i çojnë as një copë bukë gjyshes. E kalova natën në shtëpinë e një komshieje dhe ditën tjetër u ktheva në Itali.
Kaluan pesë vite, vajza ime erdhi në Itali gjatë verës duke menduar se do t’i jepja para, por i dhashë vetëm 200 euro dhe i thashë se kutia ishte mbyllur. Tani po kursej për pleqërinë time, sepse e di që nuk kam tek kush të mbështetem.
