Jetoj në një qytet të vogël, në një apartament të vogël me dy dhoma me pamje të bukur nga parku. Të afërmit e mi shpesh vijnë për vizitë tek unë. Kësaj here, kushërira më telefonoi dhe më pyeti nëse ajo dhe familja e saj mund të qëndronin te unë për një javë. Sigurisht që pranova, sepse më kishte marrë malli shumë për familjen.
Ramë dakord për ditën e ardhjes së tyre. I përgatita të gjitha për mirëpritjen e tyre. Për fat të keq nuk më lejuan të marr leje nga puna, por nuk u mërzita… Do të kishim mundësi të bisedonim në mbrëmje dhe të shëtisnim në park. Përgatita një dhomë të veçantë për të afërmit. Të gjithë darkuam bashkë në një atmosferë të ngrohtë dhe fjetëm në shtratin tonë.
Në mëngjes u zgjova herët për të përgatitur mëngjesin para se të shkoja në punë. Ia lashë çelësat e apartamentit motrës sime dhe i thashë që të ndiheshin si në shtëpinë e tyre. Duket se kjo ka qenë një gabim i madh. Në mbrëmje, kur u ktheva nga puna me një qese të madhe plot me ëmbëlsira për fëmijët, mbeta pa fjalë sapo hapa derën e shtëpisë.
Asnjëherë nuk kisha parë një rrëmujë të tillë. Të gjitha sendet e mia ishin të shpërndara gjithandej – nga korridori deri në kuzhinë. Kishte njolla kudo, që as nuk e dija nga çfarë ishin. Lavamanin e mbulonte një mal me pjata të palara. Dhe pranë koshit të plehrave kishte disa gota të thyera. Nuk mund t’i fshehja emocionet e mia.
U fola ashpër të afërmve të mi dhe ua kujtova që të ndihesh si në shtëpi nuk do të thotë të bësh një stallë derrash! Premtuan që do të pastronin dhe rregullonin gjithçka. Meqë nuk kisha më oreks për darkë, vendosa të shkoja në dhomën time për të parë televizor. U përpoqa ta ndizja, por nuk punonte.
Dhe atëherë pashë që dikush e kishte shkëputur kabllon nga priza – bashkë me prizën! Nuk mund ta imagjinoja dot si ishte e mundur! U çmenda nga nervat. Sapo e kisha përfunduar planin e pagesës së televizorit. E mora motrën në telefon dhe e pyeta kush e kishte bërë këtë.
Ajo, me një ton të qetë, më tha që ishte “vetëm një lojë fëmijësh”… Kur i kërkova të më kthente paratë, ajo refuzoi duke thënë: “Po a nuk është turp për nipërit e tu?” Nuk u ndjeva aspak fajtore dhe i kërkova të largoheshin sa më shpejt. Madje u dhashë edhe para për hotel.
Të nesërmen, telefoni më ra pa pushim nga të afërmit që më akuzonin për çdo mëkat të mundshëm. Më qortonin që paskam bërë diçka të tmerrshme. Të gjithë thoshin se familja është më e rëndësishme se gjithçka tjetër. Durimi im thjesht kishte marrë fund!
