Motra ime e madhe mbeti herët e ve – burri i saj vdiq papritur – dhe ajo mbeti me tre vajza. Vajza më e madhe ishte vetëm 8 vjeçe. Motra ime punonte gjatë gjithë ditës dhe kthehej vonë në shtëpi. Nëna jonë kujdesej për fëmijët. Por ajo ishte tashmë shumë e moshuar.
Pas një kohe, nëna jonë ndërroi jetë. Ndonjëherë shkoja të rrija me vajzat, por edhe unë punoja dhe nuk kisha shumë kohë për të kaluar me mbesat e mia. Motra ime punonte shumë: duhej të kujdesej për fermën, kopshtin dhe shtëpinë, por nuk mund të linte punën sepse duhej disi t’i ushqente të tria vajzat e saj.
Kur vajza më e madhe mbushi 12 vjeç, filloi ta ndihmonte nënën e saj. U përfshi në punët e shtëpisë dhe në kopsht. Jeta e motrës sime u bë pak më e lehtë: ajo e dinte që kishte një ndihmëse në shtëpi. Kur vajza e madhe mbushi 20 vjeç, i tha nënës së saj se kishte të dashur dhe se do të martoheshin.
Motra ime ishte shumë e lumtur, e njihte familjen e dhëndrit të ardhshëm – ishin njerëz të ndershëm. Ishin miq që nga fëmijëria. Motra e kishte vënë re prej kohësh që e donin njëri-tjetrin. U martuan dhe vajza më e madhe u zhvendos me burrin e saj.
Një vit më vonë, motra ime martoi vajzën e dytë. Pas tre vitesh, njerëzit në fshat nisën të thoshin se edhe vajza e tretë do të martohej. Fqinjët nisën ta tallnin motrën time, duke thënë se tani do të gjente edhe ajo burrë.
Por motra ime u përgjigj se nuk kishte aspak ndërmend të martohej – vajzat e saj ishin martuar me sukses, kishin familjet e tyre dhe ajo më në fund mund të jetonte e qetë. Kaluan shumë vite. Motra ime tani ka nipër e mbesa. Ia ka kushtuar gjithë jetën fëmijëve të saj dhe nuk është vendosur më me askënd.
Vajzat e saj dhe familjet e tyre e vizitojnë shpesh dhe mblidhen për festat. Më vjen keq që nuk ka pranë burrin e saj të dashur, i cili gjithmonë dëshironte një djalë – dhe tani ka tre nipa. Jam shumë e lumtur për motrën time, i kam parë me sytë e mi vështirësitë që ka kaluar. Zoti i dhëntë shëndet. Gjithmonë kam besuar se gjithçka do të shkojë mirë.
