Kam jetuar me burrin tim për 10 vjet pa fëmijë. Burri im nuk mund të kishte fëmijë. Sigurisht që kjo më mërziste, por përpiqesha të mos e përmendja sepse e dija sa e vështirë ishte për të të dëgjonte që familja jonë nuk ishte e plotë për shkak të tij.
Pas 10 vitesh të tillë, fillova seriozisht të mendoj për adoptimin e një fëmije. Burri im nuk ishte kundër – u pajtua menjëherë. Ishte sikur të dy prisnim që njëri prej nesh ta propozonte, në mënyrë që tjetri të thoshte “po”. Kishim një apartament me tri dhoma, i mjaftueshëm vetëm për ne të dy, dhe donim të dëgjonim të qeshura fëmijësh në të.
Ishte shumë bosh pa fëmijë. Jetonim ashtu prej 10 vjetësh. E kuptoj secilin që ndjen si unë – është e dhimbshme të shohësh gra të tjera duke lozur me fëmijët e tyre dhe ta dish që ti nuk do ta përjetosh kurrë atë. Natyra ka vendosur. Mbaroi.
Shkuam në një jetimore. Burri im më kërkoi të hyja vetëm, sepse filloi të qante që në derë.
Sapo hyra në dhomën ku fëmijët po luanin, sytë mu ndalën menjëherë te një vajzë e vogël rreth 5-6 vjeç. Ajo rrinte ulur në dysheme dhe luante me kukulla, pa i kushtuar vëmendje askujt rreth saj. Më vonë mësova se quhej Olena, ishte pesë vjeç dhe prindërit e saj kishin vdekur kur ajo ishte tre vjeç. Një çift i ri kishte humbur jetën në një aksident trafiku. Që atëherë vajza jetonte në jetimore.
Shkova të njihem me të, por ajo ishte shumë e mbyllur. E kuptoja – e dija që nuk do të lidhej me mua që ditën e parë. Por e ndjeja – Olena ishte vajza ime.
As që doja të mendoja për fëmijë të tjerë. Vogëlushja Olenka, me sytë e saj të mëdhenj dhe kaçurrelat gështenjë të errët, më dukej menjëherë kaq e dashur. Nisa të shkoja çdo ditë për ta parë. Ajo nuk më fliste, pothuajse fare.
Dy javë me radhë shkoja, ulesha pranë saj, i tregoja histori qesharake nga jeta ime, përpiqesha të miqësohesha me të – por nuk ia dilja…
Duart po më bien nga lodhja. Burri im ishte i shqetësuar për mua. Edhe ai e kishte parë Olenkën disa herë. Prisnim që ajo të na fliste, por rrallë na shikonte në sy. U lidha aq shumë me vajzën, saqë për katër muaj me radhë nuk pushova së shkuari për ta parë.
Gjatë gjithë asaj kohe, ajo nuk na tha asnjë fjalë. Sigurisht, e dija që i duhej kohë. Por ndoshta komunikimi me mua ishte aq i vështirë për të, sa nuk donte të fliste fare. Mendova se nuk më pëlqente dhe se nuk do të ndihej mirë me ne në të njëjtën shtëpi.
Vendosa të mos i shkaktoja dhimbje as vetes, as fëmijës. Një ditë shkova sërish në jetimore, por këtë herë për t’u përshëndetur. Kur shkova te Lenocka, i thashë:
“Epo, e dashur, kjo është takimi ynë i fundit. E sheh, të kam lutur të më quash mami. Të dua shumë. Më fal. Ndoshta nuk do të shoh më… për tani.”
Sapo u ktheva për të ikur, ajo foli.
“Mami, të lutem, mos më lër. Do të flas, vetëm mos më lër këtu.”
U gjunjëzova dhe mes lotësh e përqafova fort vajzën time. Doli që shoqja e saj Tenjeçka ishte kthyer prapa në kopësht sepse nuk ishte sjellë mirë natën. Elena mendonte se nëse rrinte e qetë dhe nuk bënte zhurmë, do ta pëlqenin dhe do ta merrnin shpejt.
“Jo, e dashur, çfarë po thua? Ne do të jemi gjithmonë bashkë, më dëgjon? Të premtoj!” – thirra duke qarë e duke u mbytur në lot.
