Kur isha ende e fejuar, bashkë me të fejuarin tim nisëm ta përkëdhelnim vjehrrën me dhurata. U mora shumë seriozisht me këtë çështje – doja ta gëzoja vjehrrën time të ardhshme. Dhe kur u bëra grua dhe nëna e burrit tim zyrtarisht u bë vjehrra ime, nuk kurseva para për të dhe i bleva gjërat më të mira.
Më parë i kërkoja burrit tim të kuptonte çfarë dëshironte vjehrra për ditëlindje ose për Vitin e Ri. Pastaj shkonim bashkë për të blerë dhuratën. Jam e martuar prej 7 vitesh dhe gjatë kësaj kohe i kemi dhuruar vjehrrës një mikrovalë, makinë kafeje, fshesë me korent dhe shumë pajisje të tjera që kushtojnë goxha.
Kur burri im ka ditëlindjen, ajo i jep një zarf me para. Por unë nuk marr asgjë në këmbim. Është e vërtetë, më vjen shumë keq, por gjithmonë mbetem pa dhuratë. Mund të më urojë me fjalë, por dhuratë – kurrë. Nuk e kuptoj pse ndodh kështu. Por pakënaqësia është grumbulluar brenda meje.
Kësaj radhe vendosa ta festoj ditëlindjen jashtë qytetit. Bashkë me burrin tim morëm me qira një altan të bukur pranë lumit dhe përgatitëm mish për barbeque. Doja të shihja të gjithë të afërmit dhe miqtë e mi aty. Ftoja shoqet me burrat e tyre, prindërit e mi dhe vjehrrën.
I thashë burrit tim paraprakisht çfarë dhuratash do të më pëlqenin, sepse e dija që të gjithë do të këshilloheshin me të. Nga ana tjetër, duhet thënë se vjehrra ime nuk ka probleme me para, ndaj mendova se të paktën këtë herë do të merrja ndonjë gjë simbolike prej saj.
Vjehrra ime u ngrit përpara të gjithë të ftuarve, nisi të më lexojë një poezi nga kartolina dhe më dha një zarf. Por zarfi ishte bosh… atëherë ajo tha që dhurata e saj ishte poezia – nga zemra e saj. Ishte një situatë e sikletshme para mysafirëve, dhe më erdhi edhe keq për të, por tani e di: do ia blej vetes dhuratën.
