Kur ishim në lidhje, gjithçka ishte në rregull. Ai më prezantoi me prindërit e tij dhe unë fillova t’i vizitoja shpesh. Mbrëmjeve pinim çaj dhe tortë dhe bënim plane për të ardhmen. Një vit më vonë, ai më propozoi martesë. Para kësaj, Andriu jetonte me prindërit e tij dhe madje dëgjova se ai i jepte të gjithë pagën e tij nënës së tij.
Por unë menjëherë i vendosa një kusht që do të jetonim ndaras. Andriu pranoi. Çdo ditë pas punës ai shkonte së pari në shtëpinë e prindërve të tij dhe pastaj kthehej në shtëpi. Në fillim nuk e vura re, sepse një njeri duhet t’i ndihmojë prindërit e tij.
Por pastaj fillova të nervozohem. I thashë Andriut se, megjithëse jetojmë bashkë, ai kalon më shumë kohë me prindërit e tij sesa me mua. Ai menjëherë u përmirësua dhe filloi të kthehej më shpesh në shtëpi. Kishim të ardhura të mira dhe atëherë mendova për fëmijë.
Duhej të lindja, sepse isha tashmë 30 vjeç, të gjithë rreth meje po lindnin fëmijën e dytë, ndërsa unë nuk kisha as të parin. Andriu më mbështeti. Por që kjo të ndodhte, duhej të kishim një vend të tanishëm. Në vend që të merrnim një shtëpi me qira, ishte më mirë të merrnim një kredi hipotekore.
Paga ime do të shpenzohej për shpenzimet e jetesës, ndërsa paga e Andriut mund të kursehej për pagesën e parë. Kështu vendosëm të veprojmë. Kaluan disa muaj. E pyeta burrin tim sa kishte kursyer. Ai më shikoi me habi. – Nuk kam asgjë.
– Çfarë do të thuash? Ne tashmë katër muaj jetojmë me pagën time, e ku janë paratë e tua? – Ua jap nënës time… E di, ata janë thjesht të zakonshëm të jetojnë me pagën time, prandaj e vendosa… – Andriu, a je fare normal? Dua të them, ti sapo ke jetuar me paratë e mia për disa muaj. Pas kësaj e nxora nga shtëpia. Nuk mund ta shoh më, as të jetoj me të. Fatmirësisht nuk kam fëmijë nga një njeri i tillë.
