“Ju lutem, ndihmoni. Jam në një lidhje me një djalë prej gjashtë vitesh dhe jemi të fejuar prej një viti. Gjatë kësaj kohe kanë ndodhur disa ngjarje në familjen e tij – një dasmë, një pagëzim, një përvjetor i madh martese i prindërve të tij…
Dhe në të gjitha këto ngjarje kemi qenë të ftuar vetëm unë dhe Marku – pa fëmijët e mi (të cilët i njohin të gjithë). Ata tashmë janë adoleshentë dhe e kanë kuptuar që nuk respektohen nga familja e Markut. Të dy ishin të lirë nga puna në ato ditë, kështu që mund të kishin ardhur pa problem me ne, nëse do të ishin ftuar. Jam e zhgënjyer nga kjo dhe herën e fundit i thashë të fejuarit tim se do të qëndroj në shtëpi – le të shkojë vetë. Por përgjigjja e tij më bëri të qaj…”
Të afërmit e Markut nuk i ftojnë fëmijët e mi askund.
Unë dhe Marku jemi në lidhje prej gjashtë vitesh. Jemi të fejuar prej një viti, por ende nuk jetojmë bashkë. E marr seriozisht këtë marrëdhënie – në fund të fundit, pas një viti do të martohemi zyrtarisht. Atëherë do të jemi një familje në mënyrë formale.
Por ndonjëherë ndjej se të afërmit e Markut nuk sillen shumë mirë me mua. Nga njëra anë, të gjithë e dinë që kam dy fëmijë, por nga ana tjetër sillen sikur ata nuk ekzistojnë fare. Ndihem mes çekanit dhe kudhrës. Nuk dua të zihem me Markun, por nuk dua as që fëmijët e mi të përjashtohen nga familja e tij.
Tani ata janë thuajse të rritur dhe e kuptojnë shumë mirë që familja e partnerit tim nuk i respekton. Vajza ime Agata është 21 vjeç, ndërsa djali i vogël, Maciek, është 19. Agata nuk punon gjatë fundjavave, dhe Maciek ka mbaruar maturën këtë pranverë dhe për momentin nuk dëshiron të vazhdojë universitetin.
Fëmijët ende jetojnë me mua dhe kurrë nuk janë përfshirë në ftesat për festat familjare të Markut. Këtë vit kemi pasur një dasmë, një pagëzim, dhe kohët e fundit prindërit e ardhshëm të Markut festuan 40-vjetorin e martesës së tyre… dhe sërish ishim të ftuar vetëm unë dhe Marku (në atë renditje). Fëmijët – jo. Kjo më trishtoi… dhe Marku qeshi me mua.
Për të qenë e sinqertë – më dhemb… Nuk e kuptoj këtë padrejtësi. Së shpejti do të bëhemi një familje e ngushtë, por ata sillen sikur Agata dhe Maciek të mos ekzistonin fare. Nuk duhet të jetë kështu.
Kohët e fundit nuk munda ta përmbaja veten dhe i thashë të fejuarit që, nëse do të shkojë tek nëna e tij, le të shkojë vetë… Më mirë rri në shtëpi sesa të bëj sikur jam mirë, ndërkohë që në të vërtetë jam e lënduar.
Por nuk prisja që Marku të reagonte në atë mënyrë! Dhe kjo është pjesa më e keqe nga e gjitha. Ai më tha se me siguri jam çmendur – dhe më bëri të qaj… Nuk po bëj shaka – nëse edhe burri im i ardhshëm dëshiron t’i lërë fëmijët e mi pas dore – atëherë kjo nuk duhet të ndodhë! Si mund të zgjidhet kjo situatë?
