Мајка ми беше љубовница на оженет и богат маж. Како резултат на нивната врска се родив јас. Татко ми не ни помагаше и не доаѓаше да ме посети. Немавме постојан дом, често се селевме, а мајка ми често ја менуваше работата.
Кога имав пет години, запозна друг маж и сакаше да биде со него, но тој ѝ постави услов – да биде сама. Таа лесно и без двоумење го замени сопствениот син за тој маж. Ме однела кај татко ми, му ги дала сите мои документи, тропнала на вратата од неговиот стан, го чула звукот на клучалката… и си заминала. Јас останав на место. Татко ми ја отвори вратата и се парализира кога ме виде. Веднаш разбра кој сум. Ме внесе во станот.
Жена му ме прифати добро, како и нивните деца – ќерка и син. На почетокот, татко ми сакал да ме однесе во дом за деца без родители, но неговата жена не му дозволила – јас бев невино дете, а таа вистинска жена. На почетокот ја чекав мајка ми, мислев дека ќе се врати по мене. Потоа престанав да ја очекувам и почнав да ја викам жената на татко ми – „мама“.
Татко ми немаше топли односи со ниту едно од децата, а најмалку со мене. Ме сметаше за уште една уста за хранење, но сепак ми даваше поддршка, исто како и на останатите членови на семејството. Тој беше многу доминантен човек.
Кога се враќаше дома, сите се затвoравме во детската соба и се обидувавме да не му привлечеме внимание. Жена му не можеше да го напушти одмаздољубивиот сопруг кој не сакаше да ги остави децата. Со години страдаше од неговите гневни испади. Научи да го избегнува, кога е потребно – да го смири, и секогаш се трудеше да нѐ заштити од неговите викања и избувнувања.
Во домот владееше тивка рутина – го знаевме неговиот распоред и се трудевме да не го вознемириме. Најважно беше тоа што не чувствувавме дека ни недостига нешто. Мајка ни ни даваше љубов и топлина за двајца. И кога еднаш реши да се пресели кај нејзиниот нов љубовник – сите воздивнавме со олеснување. Тогаш веќе бевме речиси возрасни. Сестра ми и брат ми завршија средно училиште.
Бевме сите на иста возраст – јас се подготвував за матурските испити. Тројца матуранти. Си помагавме меѓусебно, си позајмувавме книги, материјали, поддршка. Сите сонувавме да се запишеме на престижен факултет. Иако татко ни не беше добар кон нас, ни вети дека ќе нѐ школува – и си го одржа зборот. Успеавме да се запишеме, да студираме и да ги оствариме нашите соништа.
И тогаш татко ми почина. Остави добро наследство. Последната негова љубовница не доби ништо – едноставно затоа што не се оженил со неа. Сите ние станавме законски наследници на неговата компанија и банкарски сметки. Ја продолживме работата. Дојде момент кога требаше да се преселиме во странство и да отвориме нова подружница. Решивме јас да ја водам, и предложив да ја земеме мајка ни со нас – таа заслужуваше патување во топла земја повеќе од било кој друг.
Сестра ми и брат ми ја поддржаа идејата. И тогаш, на денот кога требаше да заминеме – се појави мојата биолошка мајка. Веднаш ја препознав. Сликата од детството ја чував во умот сите овие години. Кога дозна дека заминувам, одеднаш реши да ме побара:
„Сине, јас сум вистинската ти мајка! Не ме заборави, нели? Колку си пораснал… Многу ми беше жал и се плашев за животот твој. Ајде конечно да живееме заедно!“
Бев изненаден од нејзината болка:
„Секако дека те паметам! Те паметам како избега од вратата и ме остави – кога бев многу мал. Но ти не си ми мајка. Мајка ми е со мене. И не сакам да те видам повторно.“
Се сврте и си замина. И не жалам ниту за миг. Мајка ми е онаа која не се исплаши да го прими детето на својот сопруг, која ме одгледа со љубов и нежност.
Таа седеше покрај мене кога бев болен, беше тука кога срцето првпат ми затрепери од љубов, ме тешеше по кавги со пријателите, ме учеше, ми простуваше глупости, ги издржуваше моите тинејџерски испади и никогаш не ми рече дека не сум нејзин.
За неа, јас станав син. За мене, таа стана мајка. Немам друга мајка! Отидовме заедно во странство и таму ја запознав идната сопруга. Мајка ми многу ја засака и тие имаат одличен однос.
Мајка ми никогаш не се мешаше во мојата лична среќа – дури реши и таа да си го среди животот. Запозна добар човек, и јас останав покрај неа. Таа го заслужи тоа! Сега таа често патува и ги посетува своите деца и внуци. Ги гледам нејзините среќни очи и знам – среќен сум што ја имам во животот.
Таа е мојот ангел-чувар!
