Rrija në radhë pranë arkës dhe po shihja një pamje neveritëse. Një gjyshe e gjorë, me duar që i dridheshin, ndonjëherë i binin monedhat dhe i merrte prapë, qëndronte para arkës, dhe pas saj – një çift “mahorësh”: një vajzë me gjithçka të fryrë dhe i dashuri i saj, jo nga kombësia jonë, që herë psherëtinin, herë rrotullonin sytë, në çdo mënyrë përpiqeshin të tregonin se ishin të acaruar.
Papritur, arkëtarja i shtyu produktet e gjyshes — vetëm disa mollë — dhe filloi të shërbente çiftin, duke i thënë gjyshes të numëronte monedhat më vonë dhe të futej prapë në radhë.
— Kush e futi këtë këtu? — tha gruaja në trupin e së cilës kishte më shumë silikon se gjak.
— Po ç’të them, bëhen oferta të reja dhe mbledhen gjithë të varfrit — tha arkëtarja.
Pas këtyre fjalëve doja të ndërhyja, por atëherë nga fundi i radhës doli një burrë me një bllok shënimesh dhe i tha arkëtares:
— Zonja, për ju ka gjobë, dhe jeni e pushuar nga puna, rrugë të mbarë. Edhe ti — i tregoi punëtorit të ngarkesave — merre karrocën dhe ec me gjyshen nëpër supermarket, le të blejë çfarë të dojë, unë do paguaj.
Dhe në atë moment, ndërhyri me nerva tashmë e pushuara nga puna:
— Ti kush je fare? Ne kemi një tjetër menaxher.
— Unë jam menaxheri i gjithë rrjetit të këtyre dyqaneve, dhe ti nuk punon më këtu, ndaj, të lutem, hiqe jelekun.
Kjo është drejtësia.
